Όταν βρεις την αγκαλιά που κουμπώνει..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Να βρεις μια αγκαλιά, που όταν σε κλείνει, να μην φοβάσαι πια. Ούτε τον κόσμο, ούτε τον εαυτό σου, ούτε τα χέρια που σε κρατούν. 

Να βρεις μια αγκαλά, που όταν σε κλείνει, δεν θα έχεις ούτε έναν λόγο να τραβηχτείς, να φύγεις. 

Να βρεις μια αγκαλιά, που όταν σε κλείνει, ο χρόνος σταματάει. Παγώνει. Δεν μετράει παρά μόνο για τη στιγμή που είστε μαζί. 

Να βρεις μια αγκαλιά, που όταν σε κλείνει,  να νιώσεις όλα τα σπασμένα κομμάτια σου, να κολλάνε ένα ένα. 

Να βρεις μια αγκαλιά, που όταν σε κλείνει, να καταλαβαίνεις τι εννοούσε ο ποιητής όταν έγραψε “και μετεβλήθη εντός μου, ο άξονας του κόσμου”. 

Είναι δύσκολο πράγμα η αγκαλιά για εκείνους που δεν ταιριάζουν. Όσο και να το προσπαθήσουν, τα κορμιά τους δεν θα κουμπώσουν. Όσο και να το παλέψουν, κάτι θα περισσεύει, κάτι θα λείπει, από κάπου θα μπάζει. 

Γι’αυτό σου λέω, όταν βρεις την αγκαλιά που μέσα της θα είσαι ο εαυτός σου. Που θα μπορείς να γίνεις ένα με τον άλλο. Να αφεθείς, να νιώσεις, να εμπιστευτείς, μείνε! 

Μείνε με κάθε κόστος. Μείνε με κάθε καιρό. Μην βάλεις όρους κι όρια, αυτά είναι για τα συμβόλαια, κι όταν κουμπώσει η αγκαλιά, το συμβόλαιό σου το έχεις υπογράψει με την (καλή σου) μοίρα. 

Μείνε, και μην ρισκάρεις αυτή την αγκαλιά, για κανέναν λόγο. Είναι μια συμφωνία μυστική η αγκαλιά. Είναι η υπόσχεση που δεν ξεστόμισες. Η συγχώρεση που δεν χρειάστηκε να ζητήσεις. Είναι ο έρωτας που δεν αρκούν οι λέξεις για να τον περιγράψεις. Είναι η αγάπη, η ανάγκη, το νοιάξιμο. Έχει μυρωδιά από δυο κορμιά που έγιναν ένα. Έχει αίσθηση από χάδια και αγγίγματα. Έχει σχήμα, από δυο, που έγιναν ένας..

Είναι άηχη κραυγή μάτια μου η αγκαλιά που κουμπώνει. Μια κραυγή.. μόνο για δυο. 

ΥΓ. Την 21η μέρα, του 21ου έτους, του 21ου αιώνα, είναι η παγκόσμια μέρα αγκαλιάς, κι εγώ θα σου χρωστάω πάντα, πως με μια αγκαλιά, άλλαξες εντός μου, τον άξονα του κόσμου (μου) και μ’έμαθες να πιστεύω ξανά, στα όνειρα!