Περίμενες, περίμενα και τελικά χάσαμε και οι δύο.

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Στο τέλος της ζωής του ο κάθε άνθρωπος έχει την τάση να ζητάει συγνώμη. Συγγνώμη από τη γυναίκα του, από τα παιδιά του, από φίλους και γνωστούς. Όλα του τα χρόνια τσακώνεται, κουτσομπολεύει, φέρνει ανθρώπους σε δύσκολη θέση, δεν φέρεται σωστά μέχρι που συνειδητοποιεί το τέλος του.

Τότε ξαφνικά ζητάει τη συγχώρεση όλων. Γιατί περιμένει όμως τόσο πολύ; Γιατί όλοι εμείς έχουμε την τάση να ξεχνάμε πως η ζωή μας είναι μια στιγμή στο χρόνο, πως κάθε μέρα δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα για αύριο.

Περιμένουμε πάντα κάτι από τους άλλους, μια κατάλληλη στιγμή για να πούμε ένα σε αγαπώ, μια ιδανική στιγμή για κάτι. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η στιγμή δεν έρθει ποτέ γιατί περίμενες αρκετά και εν τέλη δεν πρόλαβες; Αν θες να μιλήσεις μίλα, αν θες να τσακωθείς κάνε το τώρα.

Μην περιμένεις τίποτα για αύριο, ούτε για μεθαύριο. Γιατί περίμενες, περίμενα και τελικά χάσαμε και οι δύο.