Οι σπάνιοι, αμοιβαίοι έρωτες, που τα νιώθουν όλα, πολύ!

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Δεν ξεκινάνε όλοι οι έρωτες το ίδιο. Δε καταλήγουν, όλοι πάντα, μαζί. Δε μοιράζεται κανένας με τον ίδιο τρόπο, και δεν αγαπάει σίγουρα, κανείς όπως εσύ. Δε συμβιώνουν εύκολα μαζί και ούτε ξεκινούν για να τελειώσουν.

Υπάρχουν έρωτες που χτίζονται με πείσμα, τόλμη και αλήθεια που τη φανερώνουν μέρα με τη μέρα. Υπάρχουν έρωτες που γεννιούνται από συντρίμμια ψυχής, ακούραστης και εύθραυστης. Από πεταμένα χαρτιά, αραδιασμένα από δω και από κει που ψάχνουν τρόπο να κολλήσουν. Από ανεκπλήρωτους παλιούς, που άφησαν πληγές που προσπαθούν να κλείσουν.

Είναι εκείνοι που γίνονται αμοιβαίοι, χρόνο με το χρόνο. Οι ξαφνικοί, οι ήρεμοι. Αυτοί που δεν έβαλαν ταμπέλες από την αρχή και δε σύγκριναν πρώην και επόμενους, απλά είχαν στόχο να είναι μαζί από το πρώτο κι όλας βράδυ.

Είναι εκείνοι οι απόκρυφοι, που δε πουλάνε την ευτυχία τους δεξιά και αριστερά, δε φιγουράρουν σε κάθε φλας που θα βρουν μπροστά τους και ούτε θα μιλούν γι αυτούς σε όποια γωνιά σταθούν.

Είναι αφανείς. Ζουν για δυο. Γι αυτούς τους δυο που χαμογελούν τα μάτια τους όταν συναντηθούν. Γι αυτούς που το κορμί τους γίνεται ένα όταν αγγιχτούν και τα σώματά τους θα πάρουν αμέσως φωτιά και θα εκραγούν σαν φλογερά ηφαίστεια σε κάποια γωνιά της γης. Έρωτες που χαμογελούν ακόμα και στις πιο γκρίζες μέρες που περνούν, που στην εποχή του χώρια κάνουν ένα «μαζί» να μοιάζει αληθινό, όχι ουτοπικό και ψεύτικο.

Δε θα χρησιμοποιήσουν το για πάντα, το αύριο, την έκθεση του χρόνου και το «θα δούμε». Απλά θα ζουν τη κάθε τους στιγμή σα να είναι η τελευταία που θα τους βρει μαζί.

Το σ’ αγαπώ δε το ακούνε απλά, το μοιράζονται, το νοιώθουν και το λένε, όπως εννοούν το «μου λείπεις» ακόμα και αν έχουν ειδωθεί , μόλις λίγα λεπτά πριν.
Είναι σπάνιοι το ξέρω, αλλά σίγουρα κάπου υπάρχουν γύρω μας. Εξάλλου γι αυτούς έχουν γραφτεί ολόκληρα βιβλία.