Μου είπες, έλα να με βρεις..

Γράφει η Ναταλία Ρόζκοβα

Μου είπες, “έλα να με βρεις”, στην πιο σκοτεινή μου νύχτα. Όταν θα είναι αβάσταχτη η μοναξιά με χιλιάδες φίλους γύρω μου.
Έλα να με βρεις, όταν η καρδιά μου παγώσει από λάθος έρωτες και ψεύτικες αγάπες και θα σταματήσω να νιώθω το όποιο τίποτε συναίσθημα.
Έλα να με βρεις, όταν ο δρόμος της σιωπής θα ηχεί με καμπάνες στο μυαλό μου και θα με βγάζει σε χώρες μακρινές.
Έλα να με βρεις, όταν το σώμα μου θα λυγίζει από τον πόνο και θα γονατίζω περιμένοντας ανακούφιση…
Έλα να με βρεις!
Μη με αφήσεις, μη με προσπεράσεις, μου είπες.
Μόνο εσύ θα ξέρεις πώς να με γιατρέψεις! Μόνο εσύ με το χαμόγελο σου, θα φέρεις το φως στην άδεια μου ζωή. Μην σταματήσεις να χαμογελάς, μου είπες!
Με απαλά σου χέρια πολύ προσεκτικά θα ακουμπάς την ψυχή μου. Σαν τρομαγμένο ζώο θα σε πλησιάζω βήμα βήμα. Θα σε διώχνω μακριά μου με σκληρά λόγια, ελπίζοντας να ακούς μόνο την καρδιά μου που θα κτυπάει δυνατά αναζητώντας την δική σου καρδιά, μου είπες.
Θα κάνω χίλια βήματα πίσω και ένα σημαντικό μπρος. Μόνο αυτό θα μετράς, μου είπες.
Να με κοιτάς με τα μάτια της ψυχής. Να με αγκαλιάζεις σφιχτά. Εσύ θα με ξέρεις. Εσύ θα με θυμάσαι. Όσο δύσκολο και θα είναι μην τα παρατάς. Μη με παρατάς.
Μου είπες, έλα να με βρεις και θα σε γνωρίσω.
Μου είπες, έλα να με βρεις και θα σε θυμηθώ.
Ήρθα ψυχή μου.
Μόνο ένα δεν μου είπες. Δεν σε ρώτησα.
Θα είμαστε μαζί;