Με έναν έρωτα γενναίο, απόλυτο και αμοιβαίο θα ξορκίσεις την προδοσία των ανθρώπων..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν υπάρχουν άνθρωποι σου λένε.
Κι εσύ μάτια μου κλείστηκες στο καβούκι σου, από φόβο μη σε πληγώσουν.
Θωράκισες τα “θέλω” σου και τα έκανες “πρέπει”, για να μη μπεις στο στόχαστρο των αλάνθαστων. Φοβάσαι! Φοβάσαι να ανοίξεις την ψυχή σου και να δείξεις τον θησαυρό που κρύβει μέσα της. Φοβάσαι να ελευθερώσεις την καρδιά σου, για να μη στην γυρίσουν πίσω με μια πληγή ακόμα. Τρέμεις στην ιδέα ενός δυνατού έρωτα, δειλιάζεις στο να αφεθείς και τον ζήσεις!

Δεν σε αδικώ καρδιά μου, δεν σε αδικώ!
Γιατί πέρασαν πολλοί απ’το διάβα σου που σε ακούμπησαν με βρώμικα χέρια. Γιατί τα σημάδια που σου άφησαν, χαράχτηκαν στην ψυχή σου με μελάνι από αίμα. Γιατί τα δάκρυα που έβγαιναν απ’τα μάτια σου, είχαν τη γεύση της πίκρας και την μπόχα της προδοσίας!

Ακόμα έχεις τη μυρωδιά στα ρουθούνια σου.
Ακόμα βρωμάει το ψεύτικο φιλί τους, ακόμα αισθάνεσαι τη σάπια ψυχή τους, ακόμα μυρίζεις τη μολυσμένη ψευτιά τους!
Ακόμα προσπαθείς να ξεπλύνεις από πάνω σου τα βρώμικα σημάδια που σου άφηναν.
Μα όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα φύγουν.
Θα φύγουν μόνο όταν έρθει ένας καινούριος άνθρωπος. Ένας καινούριος έρωτας που θα μπει σαν άνοιξη και θα τα σαρώσει όλα!
Θα μοιάζει με καταιγίδα που θα ξεπλύνει ότι σκουπίδι άφησαν οι περαστικοί.
Θα τον νιώσεις σε κάθε κύτταρο σου. Θα σε μουδιάσει, όπως μουδιάζουν τα χείλια μετά από ένα ατελείωτο φιλί!
Έτσι θα μοιάζει! Με ένα ατελείωτο πρώτο φιλί!
Από εκείνα που μαρτυρούν τ ‘ανομολόγητα και προδίδουν ότι προσπαθούσες να μην παραδεχτείς ότι νιώθεις!

Γι’ αυτό σου λέω, την προδοσία των ανθρώπων, το ψέμα τους και τη βρωμιά τους θα τα ξορκίσεις ρισκάροντας έναν καινούριο έρωτα!
Απόλυτο, γενναίο, αμοιβαίο, ολοκληρωτικό!
Όπως αξίζει να είναι ο έρωτας..