Μέχρι κι η αγάπη κουράζεται, όταν την κακομεταχειρίζεσαι..

Γράφει η Λία Ευαγγελίδου

Απόψε η καλύτερη απάντηση είναι η σιωπή.
Και κάθε απόψε…
Τα λόγια της φτωχυναν, μαζί με αυτά και οι πράξεις της πια.
Δεν έχει κουράγιο να προσπαθήσει να σωσει τίποτε.
Γιατί δεν σώζεται τίποτα πια.
Κουράστηκε ακόμα και η αγάπη.
Κι αν κάποτε σου έλεγε ότι μόνο η αγάπη αρκεί διαψεύστηκε πανηγυρικά. Δεν φτάνει μόνο η αγάπη. Ακόμα κι αυτή θέλει πράξεις.

Κι αν κάποτε σου έλεγε ότι δεν θα κουραστεί ποτέ, ήταν γιατί δεν πίστευε ότι θα φτάσει σε αυτό το σημείο.
Να κουραστεί να αγαπάει. Να σταματήσει να αισθάνεται.
Ακόμα σκέφτεται πως είναι δυνατόν να νιώθει έτσι; Ένα απόλυτο κενό. Έργο δικό σου το αποτέλεσμα.
Κατάφερες να παγώσεις την καρδιά ενός ανθρώπου που καιγόταν μόνο για σένα.
Λες και υπήρχε διακόπτης που το πάτησε και ξαφνικά όλα χάθηκαν.
Χάθηκε ο έρωτας χάθηκε η αγάπη,. Όλα έγιναν καπνός. Δεν θα άντεχε. Ήταν θέμα χρόνου τελικά. Μαλακισμενες δικαιολογίες,ακομα πιο μαλακισμενες συμπεριφορές. Τελείωσαν και οι δικαιολογίες μα και η ανοχή πια.

Την παρατηρώ..
Ούτε γελάει αλλά ούτε κλαίει .
Το δεύτερο με νοιάζει πιο πολύ. Δεν θέλω να βλέπω τα μάτια της άλλο δακρυσμένα.
Για το γέλιο δεν ανησυχώ. Θα ξαναγυρίσει στα χείλη της σύντομα. Την ξέρω.
Ειναι η δεύτερη φύση της. Δεν μπορεί χωρίς να γελάει.Ειναι αδύνατον. Θα χαμογελάσει πάλι λοιπόν αλλά θα είναι γέλιο διαρκείας όχι με ημερομηνία λήξης.
Θα είναι γέλιο καρδιάς όχι βεβιασμένο.
Θα έχει το γέλιο σαν αυτό που την πρώτογνώρισες. Σαν αυτό που ερωτεύτηκες και ζήλεψες και το έβαλες σκοπό να της το κλέψεις. Και τα κατάφερες. Αλλά άνθρωπος που από τη φύση του είναι χαμογελαστός, πάντα το γέλιο θα γυρνάει στα χείλη του όσες φορές κι αν το χάσει. Κι εσύ και οποιοσδήποτε άλλος ζει με δανεικά και κλεμμένα χαμόγελα, είστε χαμένοι από χέρι.