Κάτι παραπάνω από φίλοι, κάτι παραπάνω από εραστές.

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Ο χρόνος είναι λίγος. Και περνάει τόσο γρήγορα. Ειδικά όταν είμαι μαζί σου.
Θέλω να σε αγγίζω σε κάθε ευκαιρία.
Θέλω να σε φιλάω σε κάθε ευκαιρία.
Θέλω να σε κοιτάζω σε κάθε ευκαιρία.
Να σε φροντίζω, να σου μιλάω, να σε τελειώνω.
Να μην αφήνω ούτε ένα λεπτό να πηγαίνει χαμένο όταν βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί σου.
Θέλω να μοιραστώ τις πιο μεγάλες σιωπές σου αλλά να είμαι δίπλα σου και να σου κρατάω το χέρι.
Θέλω να μοιραστώ τις χαρές σου χωρίς να τις κόβω στα δύο αντίθετα, να τις πολλαπλασιάζω.
Θέλω να σε δω να νευριάζεις, να πετάμε πράγματα και να σε περιμένω με κλάματα στην πόρτα να γυρίσεις.
Πάντα θα γυρίζεις σε μένα, πάντα θα γυρίζω σε σένα.
Δεν ξέρω αν ήταν γραφτό να σε βρω. Ξέρω ότι το κάναμε να είναι γραφτό.
Υπήρχε πάντα εκεί ένα κρυμμένο μονοπάτι στη ζωή μου που με έβγαζε σε σένα αλλά δεν το άφηνα ποτέ στην τύχη. Πάντα έψαχνα για να το βρω. Και το έβρισκα. Γιατί πάντα φρόντιζες χωρίς να μου το λες, να αφήνεις στο δρόμο μικρά φωτάκια που μου έφερναν σε σένα.
Ήταν πάθος που έγινε έρωτας και έγινε αγάπη.
Κι η αγάπη ακόμα κι όταν τελειώσει θα μένει πάντα μέσα μας, να ζει μέσα από τις στιγμές εκείνες που περάσαμε μαζί.
Ακούγεται απλό άλλα δεν ήταν. Ακούγεται εύκολο αλλά δεν ήταν. Ήταν σαν Γολγοθάς. Ένας Γολγοθάς που οδήγησε στην ανάσταση. Ήταν σαν αιώνιος πόλεμος με τον εαυτό μας και μεταξύ μας, με μικρές ενδιάμεσες ανακωχές για σεξ που μας φόρτιζε τις μπαταρίες.
Και γίναμε τελικά αυτό που αξίζουμε να είμαστε ο ένας για τον άλλο. Κάτι παραπάνω από φίλοι, κάτι παραπάνω από εραστές. Κάτι που δεν έχει επεξηγήσεις αλλά ούτε και τις χρειάζεται. Κάτι πιο πάνω από μας, κάτι ιερό και άπιαστο σαν όνειρο, που δεν μπορεί να το σταματήσει κανείς, ούτε ακόμη κι εμείς.