Δεν έχω άλλο κουράγιο να ξοδέψω για εσένα!
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Κάθομαι οκλαδόν στο πάτωμα και κρατάω το κινητό μου που συνεχίζει να δονείται. Είναι η δέκατη φορά, η δέκατη φορά που με παίρνεις τηλέφωνο έπειτα από τουλάχιστον πέντε αναπάντητα και αδιάβαστα μηνύματα.
Ξεφυσάω και αποφασίζω να το σηκώσω.
“Μα τι θες άνθρωπέ μου επιτέλους;”
Βλέπεις δεν σου απαντάω, δεν σηκώνω τηλέφωνα, δεν δίνω καν σημεία ζωής, πιάσε το μήνυμα και άσε με στην ησυχία μου να χαρείς, σου λέω σχεδόν με μια ανάσα, προτού προλάβεις να σταυρώσεις λέξη.
Δεν έχω άλλο κουράγιο να ξοδέψω για εσένα, δεν μπορώ να κάνω άλλη υπομονή, να δείχνω άλλη ανοχή, κουράστηκα πως το λένε; Συνεχίζω και σε έχω πάρει μονότερμα, να μην μπορέσεις να πεις ούτε μισή λέξη, ούτε καν να αναστενάξεις.
Παράτα με ήσυχη, ξεκόλλα και πήγαινε παρακάτω, με κούρασες, βαρέθηκα. Σου κλείνω το τηλέφωνο στα μούτρα, φωνάζω και ένα αι σιχτίρ και ηρεμεί το μέσα μου. Με έπρηξες.