Θέλω να μπορώ να αντέχω μακριά σου γαμώτο μου!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Κι έχω τόσα να σου πω που γεμίζει το στόμα μου λέξεις. Λέξεις που δεν έχεις ξανακούσει, λέξεις μελωμένες.
Αυτό το πρωινό που κάθομαι πάλι και γράφω το μυαλό μου είναι πάλι σε σένα.
Πώς να βγάλω το ολόγραμμά σου απ’ την ψυχή μου; Πώς να στερέψει το στόμα μου απ’ το φιλί σου; Πώς να ημερέψει η λαχτάρα μου για εσένα; Πες μου πώς;
Ακόμα περιμένω την ανάσα σου να κόψει στα δύο την ψυχή μου. Ακόμα περιμένω ένα θέλω σου να οργώσει την προσμονή μου. Ακόμα ξεγυμνώνω την λαχτάρα μου στο κορμί σου.
Ακόμη κρεμάω τις λέξεις μου στο στόμα σου. Για σένα μιλάνε, για σένα φωνάζουν, για σένα μαρτυράνε την κραυγή μου. Αυτή η κραυγή που λυσσομανάει μέσα μου.
Αυτή η κραυγή που βγαίνει από μέσα μου σαν λάβα πυρακτωμένη. Μια λάβα που κυλάει μέσα μου επικίνδυνα και σέρνεται σ’ όλο το κορμί μου. Έτσι αισθάνομαι τον πόθο μου για σένα. Θέλω τόσα να σου κάνω που δεν το χωράει ο νους μου. Τόσα μα τόσα να σου πω.
Πόσο απεγνωσμένα σε ζητάω, πόσο μου λείπεις, να ήξερες μόνο. Πόσο ποθώ να σε δω, να σ’ αγγίξω, να χωθώ στην αγκαλιά και να μην βγω, να μείνω εκεί να με φιλάς, να με χαϊδεύεις. Και εγώ να σου κάνω όλα όσα λαχτάρησα να σου κάνω. Πόσο πολύ μου λείπεις, πόσο φωνάζει η λαχτάρα μου να ‘ξερες.
Σε έψαχνα όλη μέρα σήμερα, έσπασα κάθε τοίχο στην μοναξιά μου. Να σε μυρίσω ήθελα σήμερα, να πάρω το άρωμά σου. Θέλω να μπορώ να αντέχω μακριά σου γαμώτο μου!