Εσύ, δεν μας επέλεξες..

Γράφει η Γεώρα

Σου είπα «τι θα κάνεις;» μέσα στην αμηχανία κα στο φόβο του εύθραυστου έρωτά μου για εσένα. Παρ’ όλες τις πληγές επέλεξα ξανά την ευκαιρία, δημιουργούσα μια ελπίδα, γιατί η εποχή το αναζητά.
Με κοίταξες. Περίμενες δύο λεπτά. Σε ξανά ρωτάω «τελικά τι θα κάνεις; Θα έρθεις;» και μου λες «θα το κανονίσουμε άλλη φορά!» Σου χαμογελώ και σπάω σε χίλια κομμάτια. Σου στέλνω ένα φιλί από μακριά και σε αποχαιρετώ.

Και έστεκα εκεί, να ακούω σε επανάληψη αυτή τη φράση ¨θα κανονίσουμε άλλη φορά¨ λες και η ζωή έχει σίγουρα. Λες και η ζωή δεν είναι απρόβλεπτη. Λες και μπορείς να ορίσεις το άλλη φορά. Έσπασα τον εγωισμό μου ξανά και εσύ με σκόρπισες.

Και δεν κατάλαβες πως αυτή, ήταν η μόνη φορά που είχαμε την ευκαιρία να σώσουμε τα πράγματα. Να ανεβούμε στην επιφάνεια για να πάρουμε ανάσα οξυγόνου. Δεν κατάλαβες πως εμείς, δεν είχαμε την ευκαιρία και τον χρόνο για άλλη φορά.

Είχες την ευκαιρία στο τώρα να μας σώσεις και να δείξεις πως νοιάζεσαι και απλά επέλεξες το μετά. Όμως μετά δεν υπάρχει! Στέρεψα αγάπη μου. Στέρεψα από κάθε τι όμορφο είχα να δώσω. Στέρεψε από κάθε τι τρυφερό που είχα να σου προσφέρω. Γιατί έλαβα τόσα λίγα και με δόσεις που συνήθως με πίκραιναν στο τέλος.

Γι’ αυτό λοιπόν και εγώ θα πάρω το κομματιασμένο μου “εγώ” και τις ελπίδες που κάηκαν σε εκείνο το “θα κανονίσουμε άλλη φορά” θα αφήσω τη ζωή να μας χωρίσει γιατί εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να την άκουσα να γελά και να μου λέει, τέλος!

Θα αποχωρήσω γιατί τελικά ίσως να πρέπει να δεχτώ πως όλα τελείωσαν αφού ποτέ δεν δέχτηκες τη σανίδα σωτηρίας που έδινα στη σχέση μας.

Αποχωρώ λοιπόν από τη ζωή σου, εφόσον έτσι το θέλησες. Γιατί ήταν χιλιάδες οι ευκαιρίες και οι στιγμές που δημιουργήθηκαν και εσύ δεν με επέλεξες. Δεν μας επέλεξες!

Αποχωρώ λοιπόν, γιατί σήμερα ήταν η τελευταία ευκαιρία που θέλησα να σου χαρίσω. Αποχωρώ γιατί πρέπει να επουλώσω εκείνο το “εγώ μου” που αιμορραγεί και από την πληγή στάζει συναίσθημα!