Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Έμαθα πολλά τα χρόνια που πέρασα μαζί σου. Έμαθα να αντέχω τα ζόρια, να πολεμάω, να κλαίω, μα κυρίως έμαθα να αγαπάω. Να κάνω υποχωρήσεις και να στρογγυλεύω τις γωνίες ώστε αυτός ο έρωτας να μην βρει εμπόδια, να μην ματώσει. Έμαθες και εσύ μαζί μου τι σημαίνει να ερωτεύεσαι κ να αγαπάς πέρα από τα όρια.
Δεν υπολόγισα τίποτα, δεν σκέφτηκα το αύριο που ειλικρινά μου ήταν παντελώς αδιάφορο. Υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκα, ναι! Στιγμές που ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου γιατί αυτός είναι ο πραγματικός έρωτας. Σε εξυψώνει τη μια στιγμή και την άλλη σε πετάει στα τάρταρα. Πόσες φορές θυμάμαι να κλαις, να σε διώχνω, μα στην ουσία δεν έφυγες ποτέ.
Έμεινες εδώ, ενάντια σε όλα και σε όλους και σε ευχαριστώ για αυτό. Πες τους πως μόνο οι πράξεις μετράνε, μόνο αυτές εναντιώνονται απέναντι στον χρόνο και στα λόγια. Πες τους να ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά τους, να δουν και να ακούσουν, αν μπορούν. Αν ξέρουν τι πραγματικά σημαίνει αγάπη. Άκουσα να λένε για μας πως όλο αυτό είναι ένα καπρίτσιο, μια φούσκα που θα ξεφουσκώσει. Άκουσα να κατηγορούν, να βλέπουν θύματα παντού και κρυμμένους εγωισμούς. Σε όλους αυτούς λοιπόν δεν έχω να απαντήσω τίποτα, ούτε και να αποδείξω τίποτα! Μιλάει ο χρόνος, μιλάνε οι πράξεις, μιλάει η αξιοπρέπεια και πίστεψε με μιλάνε δυνατά. Τόσο δυνατά που κλείνουν τα αυτιά τους γιατί απλά δεν αντέχουν.
Άκουσα να λένε για καλοσύνη και ευγένεια. Θέλησαν μαθήματα να δώσουν χωρίς να έχουν τα προσόντα να το κάνουν. Ακόμα και έτσι απλά αντιγράφουν.
Στο τέλος ψυχή μου πες τους πως αυτό που μένει χαραγμένο μέσα μας είναι η σφραγίδα που αφήνουμε στη ζωή. Στη δική μας και του άλλου. Και η δική μου σφραγίδα δεν θα σβήσει από μέσα σου ποτέ. Όλα τα υπόλοιπα δεν με απασχολούν. Μερικές φορές στο τίποτα δεν πρέπει να μιλάς με λόγια πάρα μόνο με πράξεις. Μιλάτε λοιπόν, τα λόγια σας απλά προωθούνται!