Εγώ καιγόμουν κι εσύ έφευγες..

Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη

Εγώ ήμουν η φωτιά και εσύ ο καπνός. Εγώ καιγόμουν κάθε λεπτό ενώ εσύ έφευγες και δεν ξαναγυρνούσες. Πήγαινες όσο πιο μακριά μπορούσες για να μην συναντηθούμε. Εγώ πάλευα για να μην σβήσω και εσύ φοβόσουν να μην σε κάψω. Εγώ να πέφτω στη μάχη και εσύ να είσαι θεατής.

Να παλεύω στους ανέμους να μην κάψω τους ανθρώπους που αγαπώ και εσύ να φεύγεις για να μην σε δουν. Το κρυφτό δεν είναι λύση και εσύ το έχεις κάνει στάση ζωής. Στο τέλος έμεινα μόνη μου και προσπάθησα να ζήσω μέσα από σπίθες και εσύ δεν ήσουν μαζί μου.

Έσβησα και έμειναν οι στάχτες τις οποίες εσύ δημιούργησες. Δεν είχες το θάρρος να έρθεις να αντικρίσεις τι απέμεινε από τη καταστροφή που προκάλεσες παρά μόνο έτρεξες πιο μακριά και εγώ έσβησα μόνη μου και ότι πάλεψα κατέληξε στις στάχτες που τις πήρε ο αέρας.

Όμως μη κάνεις το κόπο και περάσεις κάποια στιγμή από εδώ. Κάνε αυτό που ξέρεις καλά, φύγε και πήγαινε σε άλλους δρόμους, ανθρώπους που δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτα. Εγώ θα αναγεννηθώ μέσα από τις στάχτες μου και πίστεψε με δεν θα είμαι ίδια.