Είναι εύθραυστη η καρδιά μου, πρόσεχε πώς την κρατάς.

Γράφει η Ιωάννα Ντρε

Ήμουν μόνη πολύ καιρό πριν σε γνωρίσω. Από επιλογή. Ήθελα να μείνω μόνη μου να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου, τα συναισθήματά μου, τους φόβους μου, όλα. Είχα βαρεθεί, είχα κουραστεί να ζω και να ξαναζώ το ίδιο έργο ξανά και ξανά με ανθρώπους που πηγαινοέρχονται στη ζωή μου παίρνοντας ότι είναι να πάρουν και μετά να χάνονται.

Γι’ αυτό είχα επιλέξει τη μοναξιά μέχρι που φάνηκες εσύ. Μετά από τόσα και τόσα σκαμπανεβάσματα συναισθημάτων, μετά από τόσους και τόσους υποκριτές, μετά από τόσο και άλλο τόσο πόνο μάζεψα ένα ένα τα κομμάτια από τη ραγισμένη μου καρδιά, τα κόλλησα κομμάτι κομμάτι ξανά στη θέση τους και συνέχισα να ζω με αυτή τη μπαλωμένη καρδιά ώσπου ήρθες εσύ και έλαμψε για λίγο αυτή η καρδιά, μετά από καιρό.

Μετά της έβαλα φρένο. Σκεφτόμουν ότι αν κι εσύ ήσουν ίδιος με τους άλλους εγώ μετά τι θα κάνω; αν κι εσύ είσαι ένας απλός περαστικός που ήρθε να περάσει λίγο η ώρα του και να φύγει… αν κι εσύ… αν κι εσύ… χιλιάδες απορίες, ενδοιασμοί και φόβοι περνούσαν από το μυαλό μου. Ενώ τα είχα κατασταλάξει όλα μέσα μου πετάχτηκαν πάλι στην επιφάνεια.

Μέρα με τη μέρα με έκανες να ελπίζω ξανά σε ένα κόσμο που ήθελα να ζήσω μαζί σου. Με έκανες να σε αγαπήσω. Η μπαλωμένη μου καρδιά βρήκε τη δύναμη και αγάπησε ξανά γι’ αυτό πρόσεχε πως θα της φερθείς γιατί είναι εύθραυστη και δεν αντέχει άλλο πόνο.