Αρκούσε ένα σου μήνυμα, για να χαμογελάσει ο κόσμος μου!

Γράφει ο Ηλίας Μαυρόπουλος

Ήταν εκείνο το πρωινό που ταρακουνήθηκα για τα καλά. Να σου πω την αλήθεια δεν το περίμενα απλά ήταν κάτι το οποίο ονειρευόμουν να γίνει και τελικά τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα καμιά φορά, ναι.

Ένα ηλίθιο χαμόγελο σχηματίστηκε ξαφνικά στο πρόσωπο μου, αφού να φανταστείς μέχρι και τα παιδιά στο γραφείο με πήραν χαμπάρι! Ήταν κάτι που δεν είχαν δει ποτέ, ακόμα με κοροϊδεύουν.
Στα δικά μας τώρα!

Διστακτικά λοιπόν σου μιλούσα ανά δυο μέρες. Δεν ήθελα να καταλάβεις ότι είχα κολλήσει μαζί σου από την πρώτη κιόλας ημέρα.
Είμαι σίγουρος ότι τη θυμάσαι, εκεί κάπου σε ένα καφέ, σε μια άλλη χώρα όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά.
Ήμουν σίγουρος ότι και εσύ το είχες καταλάβει αλλά βλέπεις, η ταπεινότητα μου δεν με άφησε να σου διηγηθώ τα δικά μου.
Δεν ήθελα να σου δείξω πόση λαιμαργία είχα για έρωτα, και δεν μιλάω για έρωτα σωματικό , μιλάω για έρωτα πνευματικό.
Όταν ξαφνικά πήρα το πρώτο σου μήνυμα, ένα πλήθος συναισθημάτων έλουσε το κορμί μου από επάνω μέχρι κάτω.
Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα.
Μην κοιτάς το μεγαλείο τις ηλικίας, ξέρεις ότι είμαι αρκετά μεγάλος και έχω άπειρες εμπειρίες όμως τέτοιο πράγμα δεν ξανάνιωσα ποτέ.

Πώς θα μπορέσω άραγε να σου πω τι νιώθω; Δεν ξέρω νομίζω, ότι δεν υπάρχουν λόγια, οπότε σε παρακαλώ άσε με να σου δείξω, και μετά βγάλε τα συμπεράσματα σου γι’ αυτά.
Και όλα αυτά, με ένα σου και μόνο μήνυμα…