Ανοίγομαι αργά και προσεκτικά, γι’αυτό μην με κρίνεις βιαστικά.
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Είμαι ξεκάθαρη και αληθινή και επιλέγω μόνο ό,τι είναι ξεκάθαρο και αληθινό.
Ακόμη κι εδώ μέσα.
Δεν κρύβομαι και δεν απολογούμαι.
Αυτή είμαι και δεν με νοιάζει αν αρέσω.
Έτσι ήμουν από μικρή, με μια αυτοπεποίθηση που χτυπούσε ταβάνι.
Είμαι δύσκολος άνθρωπος, αλλά όχι με την έννοια του δύσκολου, παρά με του εκλεκτικού πλέον.
Επιλέγω πολύ δύσκολα τώρα και λόγω ηλικίας ποιος θα είναι ο περίγυρός μου, αλλά επιλέγω καλά.
Άλλωστε έχω πει ότι είμαστε οι επιλογές μας πολλές φορές σε κείμενά μου.
Αναλύω τα πάντα κι αυτό κουράζει το μυαλό μου και ξεφεύγω με την γραφή.
Απεχθάνομαι το ψέμα, την κακία και το μίσος.
Δεν χρησιμοποιώ ποτέ την λέξη μίσος, γιατί δεν την ενστερνίζομαι.
Δεν μαλώνω με κανέναν· αν θέλει κάποιος να μαλώσει, θα το κάνει μόνος του.
Αγαπώ όλα τα πλάσματα της γης.
Αγαπώ τους ανθρώπους, ακόμα κι αυτούς που με πληγώσανε.
Παιδί της αγάπης και της καλοσύνης είμαι από μικρή.
Είμαι αυτάρκης πλέον και χαίρομαι με μικρά καθημερινά πράγματα, αυτά που μας δείχνουν ότι η ομορφιά είναι παντού.
Είμαι πολύ ευαίσθητη αλλά και πολύ ανθεκτική.
Δεν πληγώνομαι εύκολα, γιατί δεν αφήνω τους άλλους να με φέρουν σ’αυτήν την κατάσταση.
Κι όποιος προσπαθήσει να με πληγώσει δεν θα δει τίποτα άλλο παρά την πλάτη μου.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι γεμάτοι από συναισθήματα, που δεν φοβούνται να αποκαλυφθούν.
Γι’αυτό κι εγώ αποκαλύπτομαι μόνο σε ανθρώπους που έχουν βαθιά συναισθήματα και θα καταλάβουν.
Μην με κρίνεις ανεξέλεγκτα.
Να με κρίνεις, απ’τους ανθρώπους που αποφεύγω.
Μην κρίνεις την συνείδησή μου, γιατί μόνο όταν αισθάνομαι αγαπάω.
Μόνο όταν αισθάνομαι αγκαλιάζω.
Κι όταν αγκαλιάζω εγώ, σου κόβεται η αναπνοή.
Έλα πάμε, σε λίγο νυχτώνει.
Άσε τις ακροθαλασσιές, εδώ είναι, θα σε περιμένουν για ένα ταξίδι ακόμα.
Την διαδρομή του ήλιου μην ξεχάσεις.
Μια βόλτα ακόμη, ένα ταξίδι ακόμη, μια φωνή να φωνάξω σ’αγαπώ.