Άρχισα να μετρώ το χρόνο απ’ όταν σε γνώρισα.

Γράφει η Νατάσσα Σπυρού

Δεν με νοιάζει ποιος ήσουν, που κοιμόσουν, που άφηνες τα χάδια και τα φιλιά σου, ποια μάτια κοιτούσες και ποιους ουρανούς ατένιζες πριν από εμένα. Δεν με νοιάζει εάν ήσουν ο κακός λύκος στο παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας. Για μένα ο χρόνος άρχισε να μετρά όταν σε γνώρισα. Τη μέρα που ένα ζευγάρι μάτια με ακολούθησαν στο βάδισμα μου. Όταν δειλά με ακούμπησες και έβαλες τη ζωή μου σε νέα τροχιά. Στην τροχιά του έρωτα σου.

Όλα σβήστηκαν, η μνήμη και η καρδιά μου έκαναν επανεκκίνηση και ανοίγουν μόνο με τον δικό σου κωδικό. Δεν θέλω να ξέρω λόγια που ειπώθηκαν όταν δεν ήμουν στην αγκαλιά σου. Δεν θέλω να μάθω τίποτα που δεν με αφορά. Το παρελθόν σου υπάρχει ως μια σελίδα της ζωής σου. Δεν σε καθορίζει ούτε σε δεσμεύει. Ότι συνέβη λοιπόν σ’ αυτό κράτα το καλά φυλαγμένο, και μηδένισε το κοντέρ. Η ζωή μας μια βόλτα και θέλω να την χαρώ, να σε νιώσω μέσα στο πιο μικρό κύτταρο του κορμιού μου, να δώσεις ζωή σε ότι κοιμόταν μέχρι χθες.

Κάνε φίλους τα λεπτά και άστα να μετρούν υπέρ μας, βάλε την καρδιά σου οδηγό και πάμε στα μέρη που ονειρευτήκαμε παιδιά. Έχω τα πάντα σου, καρδιά, μυαλό και σώμα, όνειρα κοινά και ελπίδες. Πως γίνεται να μην σ’ αγαπώ όταν μου χαρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό; Μπήκα στο χάος της ψυχής σου και δάμασα τα κύματα, κολύμπησα σε θάλασσα φουρτουνιασμένη, και τίποτα πια δεν είναι όπως πριν. Έδωσες αξία και νόημα στις στιγμές και μου έμαθες πόσο εύκολο είναι τελικά να αγαπάς.

Άφησε την ψυχή σου να ξεκουραστεί πλάι μου και μείνε ήσυχος. Ξέρω πως τώρα με χρειάζεσαι περισσότερο από ποτέ. Μοιράστηκες μαζί μου όνειρα μα μην ανησυχείς, θα τα κρατήσω καλά φυλαγμένα. Πάρε φτερά να πετάξεις και κάνε δυνατό το αδύνατο. Ο χρόνος άρχισε να μετράει τότε, και να γράφει ιστορία. Μια ιστορία αγάπης αντιμέτωπη με τέρατα και σκοτάδια που μέχρι τελικής πτώσης πάλεψαν να την νικήσουν.

Τα κάστρα λένε πως πάντα πέφτουν από μέσα, μα δεν ανησυχώ. Θα σταματήσω τον χρόνο εκεί, ακριβώς εκεί που ξεκίνησε να μετρά για μας. Θα ρίξω πύρινα βέλη στους εχθρούς και θα τους κάψω σαν χάρτινα στρατιωτάκια. Και θα σταθώ στην κορυφή εκεί που πάντα πίστευα πως ανήκεις, να σε θαυμάσω στο πέταγμα σου. Μια αγκαλιά και ένα χάδι και η ελπίδα να φωλιάζει στις καρδίες μας. Ο χρόνος ξεκίνησε και σταμάτησε εκεί, εκεί που σε γνώρισα ένα ηλιόλουστο μεσημέρι.