Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι κάποτε σ’ αγάπησα.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Σταμάτησα να σου γράφω τώρα πια. Η σκέψη μου δεν σου ανήκει, είναι δική μου, παιδί που γέννησα και μάτωσε στα χέρια μου.
Την φλογίζω με δάκρυα, την ραίνω με λουλούδια, την αφαιρώ, την προσθέτω, την διαιρώ και την πολλαπλασιάζω.
Κι απ’το αποτέλεσμα μοιράζω το γινόμενο στα βάθη της καρδιάς μου, εκεί που πια δεν κατοικείς.

Δεν ακούω πλέον τίποτα που μου αφαίρεσε κομμάτι απ’την αγκαλιά της ψυχής μου.
Γιατί η αγκαλιά μου όλα τα χώρεσε, όλα τα συγχώρεσε, όλα τα μπάλωσε.
Κι εκεί που η τετράγωνη λογική μου αναζητάει την αλήθεια, παίρνει τα σκήπτρα η στρόγγυλη, αυτή που όλα τα κατανοεί, όλα τα λειαίνει κι όλα τα συγχωρεί.
Και χαϊδεύει την ανάγκη της ν’αγαπάει χωρίς να περιμένει τίποτα σαν αντάλλαγμα.
Και κάνει το γκρίζο άσπρο, το μαύρο γαλάζιο και το μουντό κόκκινο. Κι αν σου την σπάει κάποιες φορές είναι γιατί της ανήκει κάποιο σπάσιμο απ’όλα τα σπασμένα που δεν της αποκρίθηκαν.

Κι αν σκίζω τα χαρτιά της λογικής μου για μένα το κάνω, για να αγκαλιάζω ότι αγαπάω σ’εκείνο το κομμάτι ουρανού που μου ανήκει.
Σ’εκείνο που πλέον πια δεν κατοικείς. Τις νύχτες πια δεν κλαίω, σε συγχώρεσα. Κι οι λύκοι σιώπησαν.

Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι κάποτε σ’αγάπησα.