Το επόμενο εμπόδιο, θέλω να το περάσω μόνο μαζί σου!

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή

Σε σκέφτομαι συνέχεια.
Ώρες ατέλειωτες χαζεύω τη μορφή σου σ’ εκείνη τη φωτογραφία που έχω πάντα δίπλα μου. Όχι πως χρειάζομαι ένα κομμάτι χαρτί για να σε φέρω στο μυαλό μου… Βλέπεις, σε κουβαλάω πάντα μέσα μου και δε φεύγεις απ’ τη σκέψη μου ποτέ. Όμως μ’ αρέσει να σε βλέπω να μου γελάς κάθε φορά που γυρίζω το βλέμμα μου. Όπως τότε, που γύριζα να σε κοιτάξω και σ’ έβλεπα να με χαζεύεις.
Μου λείπεις.
Οι μέρες είναι άδειες και μονότονες. Κι οι νύχτες βασανιστικές χωρίς την αγκαλιά σου. Είναι στιγμές που ακροβατώ ανάμεσα στη λογική και στην παράνοια, προσπαθώντας να σε αγγίξω, να σε ακούσω, να σε νιώσω. Κλείνω τα μάτια μου και νιώθω την ανάσα σου καυτή στο λαιμό μου, καθώς τα χέρια σου με κλείνουν σε μια σφιχτή αγκαλιά. Μου ψιθυρίζεις πως είσαι πάντα εδώ, να μη φοβάμαι, κι εγώ παίρνω δύναμη και συνεχίζω να μετράω τον καιρό. Μα κάπου χάνομαι στο μέτρημα, χάνομαι στη σκέψη σου, χάνομαι στην ανάγκη να σε δω…
Χάνομαι και σκορπίζομαι σε χιλιάδες κομματάκια που αιωρούνται στο άπειρο. Κομμάτια κόκκινα από έρωτα που ταξιδεύουν στο σύμπαν και συναντούν τα όνειρά μας. Εκείνα τα όνειρα που κάναμε μαζί, όταν με είχες αγκαλιά και έλαμπαν τα μάτια μας από προσμονή. Τότε που όλη η ζωή μας ήταν τυλιγμένη σε χρυσόσκονη κι έμοιαζε με παραμύθι.
Τώρα το μόνο που λάμπει είναι η οθόνη που αναβοσβήνει, καθώς περιμένω ένα μήνυμά σου. Και τα μάτια μου, που λάμπουν από τα δάκρυα, που μάταια προσπαθώ να συγκρατήσω. Χιλιάδες τα εμπόδια κι εμείς παλεύουμε κάθε μέρα να τα ξεπεράσουμε, να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά και να παλέψουμε με θεούς και δαίμονες. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι η ζωή θα μας έπαιζε ένα τόσο σκληρό παιχνίδι, ένα παιχνίδι που προσπαθούμε να καταλάβουμε χωρίς να ξέρουμε τους κανόνες. Μα συνεχίζουμε να παίζουμε κι αυτό έχει σημασία. Κάθε φορά που νικάμε ένα εμπόδιο ξέρουμε ότι είναι άλλη μια παρτίδα κερδισμένη. Και προχωράμε…
Πόσα εμπόδια αλήθεια ξεπεράσαμε… Σ’ έναν αγώνα που δεν έχει τελειωμό, παίζουμε κόντρα σε κάθε λογική. Και κάθε μας νίκη είναι άλλη μια ανάσα ζωής, κάθε εμπόδιο που αφήνουμε πίσω μας είναι άλλος ένας λόγος να συνεχίσουμε να παλεύουμε γι’ αυτό το γαμημένο το «μαζί».
Ξέρεις, είναι στιγμές που αναρωτιέμαι πόση δύναμη αλήθεια μπορεί να έχει ένας άνθρωπος για να μπορεί να λυγίζει μα να μη σπάει. Και είναι τότε που γυρίζω πίσω στο χρόνο και συνειδητοποιώ πόσα έχουμε καταφέρει εμείς οι δυο, πόσες φορές νικήσαμε τις πιθανότητες, πόσες φορές λυγίσαμε μα δε σπάσαμε, πόσες φορές διαψεύσαμε τους ίδιους τους φόβους μας και καταφέραμε τα αδύνατα.
Και τελικά κατάλαβα ότι πίσω από κάθε νίκη είναι η αγάπη. Η αγάπη που νιώθουμε, η αγάπη που ορκιστήκαμε, η αγάπη για την οποία παλεύουμε, για να είμαστε και πάλι μαζί.
Δε με φοβίζουν λοιπόν οι δυσκολίες. Μου αρκεί να ξέρω ότι εμείς οι δύο αγαπιόμαστε και η αγάπη μας παραμένει δυνατή. Το μόνο που θέλω είναι να είσαι μαζί μου σ’ αυτό τον αγώνα. Τις μέρες να σε συναντώ στις σκέψεις μας και τις νύχτες να ανταμώνουμε στα όνειρά μας. Θέλω να με κρατάς πάντα από το χέρι να παίρνω δύναμη. Και στα δύσκολα να μου σφίγγεις το χέρι και να μου ψιθυρίζεις «Μη φοβάσαι, κοριτσάκι. Εγώ είμαι εδώ!». Κι εγώ θα δεις, θα πάψω να φοβάμαι. Θα είμαι πάντα έτοιμη να παλέψω για κάθε μας όνειρο. Με σένα. Για σένα. Το μόνο που θέλω είναι να σε νιώθω δίπλα μου. Γιατί το επόμενο εμπόδιο θέλω να το περάσω μόνο μαζί σου.
Και, που ξέρεις, ίσως είναι το τελευταίο… Ίσως μετά από αυτό κατακτήσουμε επιτέλους το όνειρό μας. Ίσως μετά από αυτό να κερδίσουμε επιτέλους το δικό μας «μαζί».