Τι κρίμα, που η αγάπη τους δεν άντεξε στα λάθη

Γράφει η Βίλλυ Ζ.

Μια μικρή ιστορία, που ξεκίνησε από δύο παιδιά, που δε μεγάλωσαν. Μια μικρή ιστορία αγάπης, που την αρχή της είχε στην αφέλεια, στην αγνότητα και τον παρορμητισμό. Εξάρσεις συναισθημάτων, που ήταν τόσο αληθινά, κι αυτή η αγάπη έμοιαζε να μη χλομιάζει από τίποτα.

Κι ύστερα λόγια, πολλά λόγια, που έμπαιναν ανάμεσά τους και διέλυαν την αγάπη τους, αύξαναν τις απαιτήσεις. Κι ύστερα λάθη μεγάλα, το ένα πίσω από το άλλο. Κι όμως αυτή η αγάπη δεν έσβηνε, δυνάμωνε μέρα με τη μέρα, μέχρι που κατέληξε και για τους δύο φυλακή.

Ήταν τόσο απλή η απόδραση, αλλά δε διάλεξαν να φύγουν μαζί, δεν άφησαν αυτά που ένιωθαν να ξεφύγουν, να σώσουν τη μεγαλύτερη δύναμή τους. Ο ένας έμεινε, ο άλλος λύγισε, γιατί αυτοκαταπιέστηκε, για να κάνει τον άλλον ευτυχισμένο, με τρόπο που ποτέ δε του ζητήθηκε. Με έναν τρόπο που τον έκανε να ξεχάσει, να τυφλωθεί, να μην ακούει…

Γιατί δε ζήτησε ποτέ τίποτα εκτός από αγάπη, επικοινωνία, μια τρυφερή αγκαλιά κι ένα βλέμμα αγάπης, παρουσία και γεμάτες στιγμές με εμπιστοσύνη και ηρεμία.
Ήταν μάλλον τόσα πολλά…μέσα σε μια αόρατη φυλακή…