Σε χάνω και χάνομαι..

Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου

Σε χάνω και χάνομαι στα διψασμένα χώματα του πλανήτη, στην άκρη της στιγμής που φεύγεις.
Σε κοιτώ να ξεμακραίνεις και απορώ πώς αντέχω αυτούς τους κοφτερούς θανάτους.
Ένα υπόλοιπο αναπνοής, μια παράταση ηδονής, ένα κάτι περισσότερο από το τίποτα, αυτό ζητάω.
Πώς να χωρέσει άραγε το πάθος σε μια δεκάλεπτη πανσέληνο που μας φωτίζει φιλήδονα και εκδικητικά;
Πώς να βολευτούν οι λέξεις στις μισερές σταγόνες του χρόνου; Εκεί που μόνο η αγκαλιά σου κυβερνάει τις στιγμές;
Πώς να εξαργυρώσω το φιλί σου στις άδειες μου σελίδες, μέσα σε αποστάγματα λατρείας;
Πόσο ακόμη να με σπάω για να κλείσω την ανάσα σου σε ένα κοχύλι στο βυθό μου;
Πες μου, πόσα “γιατί” μπορούν να απαντηθούν στο κυνήγι του χρόνου και πόσες φωτιές να γεννηθούν σε ένα σταματημένο ρολόι;
Δείξε μου τον τρόπο να αντέχω να σε χάνω και να χάνομαι.
Πόσους θανάτους πεθαίνω στο αντίο σου και πόσες ζωές ζω στην αγκαλιά σου;
Τον θάνατο εγώ δεν τον φοβάμαι.
Τη ζωή φοβάμαι μόνο, όταν το χέρι σου δεν θα είναι μέσα στο δικό μου.