Μην με πληγώσεις κι εσύ, όπως οι άλλοι…

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Μην με πληγώσεις. Σε παρακαλώ, μωρό μου, μην με πληγώσεις. Μην αφήσεις και εσύ πάνω μου τα σημάδια σου και εξαφανιστείς μέσα στη νύχτα. Το σώμα μου μετράει πολλά σημάδια, πολλές πληγές. Φιλίες και έρωτες με ρήμαξαν. Και έπειτα ήρθες εσύ, που μέσα στην όλη παραζάλη μου έμοιαζες μη πραγματικός. Έμοιαζες λες και ήσουν της φαντασίας μου. Και μου δείχνεις κάθε μέρα ότι δεν είσαι, ότι είσαι εδώ. Μα ο φόβος υπάρχει και πάντα θα υπάρχει. Δεν μπορεί να αλλάξει αυτό από τη μία μέρα στην άλλη.

Μην με πληγώσεις και εσύ όπως οι άλλοι. Μην μου γκρεμίσεις ό,τι έχω χτίσει γύρω μας. Ήρθες και με έκανες να πιστέψω και πάλι στο καλό που μπορεί να κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους. Ήρθες και φώτισες τα μαυρισμένα σημεία του μυαλού μου, ζωντάνεψες τη μουδιασμένη μου καρδιά. Για αυτό σε παρακαλώ μην την αναισθητοποιήσεις πάλι. Μ’ αρέσει που την ακούω να χορεύει άτακτα μέσα στο στήθος μου και πάλι. Να χτυπάει δυνατά και έντονα.

Σε παρακαλώ, μην μου κλέψεις και εσύ τα χρώματα από τα μάτια μου, μην με αφήσεις να ζω στο μαύρο και στο γκρι. Ζούσα καιρό εκεί και δεν μου άρεσε. Μα ήρθες εσύ και έφερες μαζί σου πορτοκαλί και κόκκινο, μωβ και μπλε και γέμισες τα μάτια μου με χρώματα που είχα ξεχάσει ότι μπορώ να δω. Για αυτό σε παρακαλώ μην μου τα ντύσεις πάλι όλα με μαύρο.

Ξέρω πως είναι δύσκολο να υποσχεθείς πως δεν θα με πληγώσεις. Ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι σε όλα σωστός. Μα κι εγώ έχω κουραστεί να μαζεύω σπασμένα κομμάτια. Πόνεσαν τα χέρια μου και μάτωσαν πολύ μέχρι να τα μαζέψω όλα την τελευταία φορά και να τα ξαναβάλω στη θέση τους. Τα τελευταία με βοήθησες εσύ να τα κολλήσω, μην τα γκρεμίσεις μόνος σου. Σε παρακαλώ μωρό μου, μην με πληγώσεις κι εσύ όπως τόσοι άλλοι.