Μην θεωρείς τα πάντα δεδομένα

Γράφει η Ελένη Τσακίρη

Και αν νομίζεις πως σε αυτή την ζωή όλα είναι δεδομένα, τότε μάλλον κάνεις λάθος. Δεδομένη δεν είναι ούτε η γη που πατάμε πάνω της. Και αν αναρωτιέσαι γιατί το λέω αυτό, δεν έχεις παρά να σκεφτείς που φτάσαμε τον κόσμο με αυτά μας τα δεδομένα. Πόσο τα προσέξαμε και τι συνέπειες υπάρχουν από τις απροσεξίες ή τον ωχαδερφισμό μας. Αυτό το “δεν βαριέσαι αδερφέ” τελικά εξελίχθηκε σε ανίατη νόσο.

Σε αντίθεση με τα παραπάνω, σκέψου πως εξελίχθηκε ο άνθρωπος όταν δεν θεωρούσε κάποτε τίποτα δεδομένο, αλλά κυνηγούσε το βασικό, το βέλτιστο, το άπιαστο ίσως. Τα αγαθά κόποις κτώνται, ευκόλως εξαφανίζονται όμως, δίχως την δέουσα προσοχή. Είπα την λέξη κλειδί, σωστά; Προσοχή, ενδιαφέρον, φροντίδα. Σου θυμίζουν κάτι; Μήπως δεν ανήκουν στα δεδομένα που θα ήθελες για τον εαυτό σου; Τότε γιατί κάποιος άλλος να μην τα ζητά για εκείνον αντίστοιχα;

Αυτό το δεδομένο μανιφέστο του εγωκεντρισμού μας οδηγεί σε αδιέξοδα και κουρελιάζει τις όποιες σχέσεις πάμε να δημιουργήσουμε, ερωτικές, φιλικές, ακόμη και επαγγελματικές. Αυτά τα υπαρκτά δεδομένα που μας έχουν καρφώσει σε αόρατα καλούπια με ατσάλινο περίβλημα, που τίποτα δεν το διαπερνά.

Θεωρούμε όλα όσα μας προσφέρουν δεδομένα και ξεχνάμε την προσφορά, την επιστροφή, την κατανόηση. Απαιτούμε μονάχα όποτε και ό,τι μας βολεύει κατά καιρούς. Και όταν χάσουμε κάτι, γιατί τότε μόνο προσέξαμε ότι υπήρχε, πάλι από εγωισμό αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι κάπου, κάπως εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε την απώλεια.

Τι κάνουμε τότε; Αντί να κοιτάξουμε τον καθρέφτη και να κάνουμε αυτοκριτική, συμμαζεύοντας το όλο γεγονός, το παίζουμε θιγμένοι, ζητώντας και τα ρέστα. Ανθρώπινη φύση, θα μου πεις.  Πάντα επικρατεί η θεωρία του δαρβινισμού άραγε; Και αν ναι είναι σωστή, ουτοπική ή αυτοκαταστροφική; Ή μήπως δεδομένη;