Όσες σιωπές και να μετράω, θα σου λέω πάντα καληνύχτα..

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου

Ατέρμονη σιωπή, ατελείωτα βραδιά μοναξιάς, λέξεις που ειπώθηκαν και χάθηκαν στον αέρα, σ’ αγαπώ, που είπες και δεν τα εννοούσες. Μου λείπεις, μου φώναζες, χωρίς να ξέρεις τι σου λείπει. Εγώ ή η ανάγκη σου για αγάπη. Μια αγάπη που την πρόσφερες με όρους. Μέχρι εκεί ήθελες. Μπορούσες παραπάνω, σίγουρα μπορούσες, αλλά μέχρι εκεί ήθελες.

Καλημέρες που χάθηκαν στη σκιά του μεσημεριού. Καληνύχτες, που τις πήρε το φεγγάρι, γιατί ζήλεψε τον πόθο και την αγάπη που έβγαζε η λέξη. Πόσο ηχηρή λέξη, πόσο δυνατή! Καληνύχτα..Λες και φωτίζει το δωμάτιο. Ανοίγει το φως από μόνο του, τα αστέρια γελάνε στο άκουσμα της λέξης και ο ουρανός φοράει τα καλά του, διώχνει τα σύννεφα για να υποδεχτεί τη νύχτα.

Πόσο όμορφο να εύχεσαι καλημέρα, με την δύναμη της ψυχής σου να δίνεις ευχή στους ανθρώπους που αγαπάς, να ξεκινήσουν όμορφα τη μέρα τους. Πόσο μαγικό να εύχεσαι καληνύχτα, όμορφα όνειρα, να εύχεσαι στους ανθρώπους σου να κοιμηθούν ήσυχα, είτε είσαι δίπλα τους είτε όχι.

Ατέρμονη σιωπή, καληνύχτες που χάθηκαν στην βουή της νύχτας, που ειπώθηκαν χωρίς να τις εννοείς, σε αγαπώ που ξέχασες, μου λείπεις που χάθηκαν στον άνεμο. Μια κακή πρόβα σε μια μέτρια παράσταση.

Όσες σιωπές και να μετράς, όσες λέξεις δεν είπες, θα σου λέω πάντα νοερά μια καλημέρα και μια καληνύχτα. Έμαθα να μην αφήνω τους ανθρώπους που αγαπάω χωρίς ευχές. Έμαθα να μιλάει η ψυχή μου, όταν δίνω ευχές, να γελάει όλο το πρόσωπό μου.
Πέρασε η ώρα, δεν σου ευχήθηκα σήμερα.
Καληνύχτα…