Άλλη μια φορά να άκουγα εκείνο το γέλιο σου.. εκείνη τη φωνή σου..

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Ξέρεις τι θα ήθελα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο;
Ένα τηλέφωνο. Όχι ένα απλό τηλέφωνο. Ένα τηλέφωνο που να χτυπάει εκεί πάνω.
Εκεί, πάνω από το απέραντο μπλε του ουρανού, πάνω από τα αφρώδη άσπρα σύννεφα. Εκεί που θες να πιστεύεις πως όλα είναι γαλήνια και φωτεινά και όμορφα.
Για εκεί θα ήθελα ένα τηλέφωνο. Ένα τηλέφωνο χωρίς περιορισμό στο χρόνο. Να το σηκώνω ανά πάσα στιγμή και από μέσα να ακούω όσες φωνές μου έχουν τόσο λείψει.
Εκεί πάνω που όλα είναι καλύτερα, πάνω από ετούτο το απέραντο γαλάζιο ατενίζοντας τα πάντα από ψηλά.
Θα ήθελα να μπορούσα να σηκώσω ένα τηλέφωνο και να ακούσω πάλι αυτές τις φωνές που ούτε καν θυμάμαι πλέον και πονάει τόσο πολύ.
Μαγεία δεν θα ήταν;
Να μπορούσες απλά να σηκώσεις το τηλέφωνο και να μιλήσεις με την αντίπερα όχθη, την άγνωστη. Να μιλήσεις με τους ανθρώπους που σου λείπουν, να ακούσεις πάλι την φωνή και το γέλιο τους.
Να τους πεις πόσο τους αγαπάς και σου λείπουν. Να γελάσεις με τα αστεία τους, να τους πεις τα νέα σου και να σε συμβουλέψουν.
Να σε διαβεβαιώσουν πως όλα θα πάνε καλά. Πως όλα είναι καλά. Πως κι εκείνοι είναι καλά και πρέπει να είσαι κι εσύ καλά.
Να τους έλεγες να σε προσέχουν και να μην ξεχνάνε πως τους αγαπάς ακόμα κι αν πολλές φορές τους ξεχνάς μέσα στο φόρτο της ημέρας.
Να τους πεις πως θα είναι για πάντα μαζί σου ό, τι κι αν συμβεί. Πως ποτέ δεν έφυγαν και ποτέ δεν θα φύγουν.
Να σηκώσεις αυτό το ρημάδι το τηλέφωνο και για μια φορά καλώντας τον αριθμό τους να απαντήσουν.
Να μην κοιτάς την επαφή, που δεν έχεις διαγράψει, στο κινητό και να σκέφτεσαι πως ποτέ πια δεν θα απαντήσει κάποιος σε αυτό το νούμερο. Αντιθέτως να καλείς τον αριθμό και να ακούς αυτή τη φωνή που τόσο αγαπάς.
Αχ και τι δεν θα έδινα για ένα τηλέφωνο εκεί πάνω. Λίγες κουβέντες μόνο να αντάλλαζα κι έπειτα ας το έκλεινα.
Μόνο να πω πόσο μου έλειψες θα έπαιρνα και έπειτα θα έκλεινα πάλι.
Τα πάντα θα αντάλλαζα για ένα τηλέφωνο που θα χτυπούσε εκεί ψηλά.