Να είσαι ο άνθρωπος μου, εκείνος που δεν θα ρισκάρει να με χάσει.

Γράφει η Παπαηλιάδου Σοφία

“Δεν θέλω να γίνουμε ποτέ ζευγάρι”, σου λεω και χτυπάνε όλα τα καμπανάκια του εγωισμού σου. 

Όχι, δεν είναι ανασφάλεια. Ξέρεις πως είσαι ο άνθρωπός μου. Ο δικός μου ο άνθρωπος. Όμως αυτή η άρνηση, αυτό το “όχι”, αυτή η επιμονή.. δεν την καταλαβαίνεις και το νιώθω.  

“Γιατί πρέπει να μας φορέσεις ταμπέλα;”, σου λεω και σιωπάς. 

Μέχρι εκείνο το τελευταίο τηλεφώνημά μου.

“Μαζί”. 
Μια λέξη, τέσσερα γράμματα, χιλιάδες ανείπωτα. 
Στη φωνή μου διαβάζεις τον πόνο, την οδύνη, τον φόβο, την ανάγκη. 
Δυο αεροπλάνα και έναν καφέ μετά, δεν θέλεις καμία απάντηση, καμία ταμπέλα, καμία εξήγηση. 

Δεν θέλω να είμαστε ζευγάρι. Δεν θέλω να έχουμε σχέση. Θέλω να είμαι η καλύτερή σου φίλη, η κολλητή σου, η ερωμένη σου. 
Θέλω να γελάμε παρέα, να κλαίμε παρέα, να σε κρατάω στα χέρια μου και να με κλείνεις στα δικά σου. 
Να ταξιδεύουμε μαζί, να ανακαλύπτουμε τον κόσμο.. 

Θέλω να είσαι εκεί, συνένοχος στα σκοτάδια μου και να είμαι εκεί, σύμμαχος στις μάχες σου. 

Θέλω να μην έχω δεύτερη σκέψη, αμφιβολία και αμφισβήτηση σε τίποτα που να σε αφορά. 

Θέλω να μπορώ να σου εμπιστεύομαι την ζωή μου, τα όνειρά μου και τους φόβους μου και να ξέρω πως δεν θα τα χρησιμοποιήσεις εναντίον μου σε μια κακή μας στιγμή. 

Να μην φοβάμαι μην σε χάσω, γιατί θα ξέρω πως είσαι εκεί. Όχι δεδομένη, αλλά επειδή αυτή θα είναι η επιλογή μας. 

Να μην φοβάσαι μην με χάσεις, γιατί θα ξέρεις πως από όλες τις επιλογές που θα μπορούσα να έχω κάνει, εσύ είσαι η ακλόνητή μου! 

Όχι, οι σχέσεις κάνουν τον κύκλο τους και τελειώνουν και οι ταμπέλες, ξηλώνονται εύκολα. 

Θέλω να είσαι το “έλα” μου, όταν η πραγματικότητά δεν παλεύεται. Χωρίς λέξεις κι εξηγήσεις. Χωρίς αναλύσεις και απολογίες. 

Ήρθες.