Η ζωή δεν χαρίζεται στους λίγους και τους δειλούς.
Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
«Έχει ο Θεός…»
Αγάπη μου, δεν πρέπει να χάνεσαι. Όλα θα γίνουν στον καιρό τους, στον χρόνο τους. Όλα θα έρθουν όπως τα ορίζει Εκείνος. Κανείς δεν χάνεται, μην νοιάζεσαι, κανείς μονάχα προχωράει. Αφήνει το στίγμα του και προχωράει…
Η ζωή να ξέρεις, δεν είναι για τους δειλούς, δεν μας χαρίζεται. Θέλει κότσια, θέλει πυγμή. Θέλει να ξέρεις να παίζεις, να μην φοβάσαι το ζάρι κι ας χάσεις, κι ας πληγωθείς…
Πρέπει να μάθεις και να χάνεις. Αν χάσεις θα ξέρεις πως δεν το βαλες κάτω. Πάλεψες με νύχια και με δόντια, αγκομαχώντας ξεχώρισες ό, τι καλό είχες πάνω σου, όποιο χαρτί είχες το ‘ριξες κάτω. Δεν έσβησες, δεν λύγισες ποτέ σου.
Κάποτε, κάπου, διάβασα κάτι απροσδιόριστο. Δεν θυμάμαι πρόσωπα, αλλά είχαν κάτι γνωστό, κάτι οικείο. Όλοι τα ξέρουν κι ας μην τα είδαν ποτέ στην ζωή τους. Έψαχνα μύθους, για να σου πω μιαν αλήθεια. Κάτι κατάφερα, ίσως, μάλλον, μπορεί…
Ο κόσμος μας γέμισε σπίθες που θ’ ανάψουν φωτιές και θα ξυπνήσουν τις μνήμες. Εσύ, μην φοβηθείς, δεν πρέπει. Ο σκοπός σου ειν’ ένας, δεν είναι πολλοί, δεν είναι σωστό να χαθείς. Μπορείς να μοιράζεσαι τώρα που έχεις. Μπορείς να δώσεις αγάπη, τώρα που έμαθες να αγαπάς. Μπορείς να χαίρεσαι με την χαρά και να λυπάσαι με την λύπη. Φώτισε τον κόσμο με μια πράξη σου. Δώσε ελπίδα σε κείνους που διψούν.
Όλα τα ξέρεις αλλά δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Έστω για λίγο, έλα κοντά μου. Ψιθύρισε κάτι δειλό, δεν θα το πω σε κανέναν.
Ξέρω καλά πως είσαι δυνατός, θα παλέψεις μέχρι το τέλος και θα χαρίσεις τον σκοπό σου στον κόσμο…