Την υγειά μας να έχουμε σου λέω!

Έχουμε συνηθίσει να το λέμε. Έχουμε συνηθίσει να το γράφουμε σε ευχές. Το έχουμε νιώσει όμως πραγματικά;

Εγώ το ένιωσα και για αυτό και το μοιράζομαι με εσάς.

Από πολύ μικρή όταν είχα πυρετό, έκλαιγα. Όχι, μην γελάτε, αλήθεια σας λέω, έκλαιγα. Δεν άντεχα την αρρώστια, τον πυρετό, τον πόνο, την ατονία. Για όσες μέρες ήμουν άρρωστη δεν μίλαγα σε κανέναν, δεν είχα επαφή με κινητά. Κοιμόμουν, έπινα φάρμακα και έκλαιγα.

Θα σου φαίνεται περίεργο το πως γίνεται ένας απλός πυρετός να προκαλεί κλάμα και παράνοια σε έναν άνθρωπο. Λογικό αλλά και όμως υπάρχει. Δεν ήμουν ποτέ ανθεκτική στον πόνο.

Δεν ήμουν ποτέ από τους ανθρώπους που θα έλεγα ”Πονάω” και θα τελείωνε εκεί η πρόταση. Εγώ έλεγα ”Γιατί πονάω; Τι έχω;”

Πριν από τρεις εβδομάδες αρρώστησα. Ήμουν εννιά ολόκληρες μέρες με 39 πυρετό και αποκομμένη από όλον τον κόσμο. Όπως καταλαβαίνεις πέρασα δύσκολα και έριξα πολύ κλάμα. Μιλάμε για κλάμα όμως.

Στις εννιά μέρες ο πυρετός εξαφανίστηκε και εμφανίστηκαν δυο φρονιμίτες οι οποίοι έπρεπε να

 βγουν με χειρουργείο.

ΔΕΝ ΠΑΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΙ ΚΛΑΜΑ ΜΙΛΑΜΕ. Τόσο όσο το έμαθα όσο και όταν έκανα το χειρουργείο.

Πάει περίπου μια βδομάδα από όταν βγήκα από το ιατρείο ταλαιπωρημένη, με μάτια τούμπανο από το κλάμα και με τα πόδια μου να μην με βαστάνε από τον πόνο. Δεν είμαι απόλυτα καλά. Δεν τρώω καλά ακόμη, δεν μπορώ να ανοίξω το στόμα μου και να μιλήσω όπως και πριν και μερικές μέρες χρειάζομαι παυσίπονα για να είμαι καλά.

Μέχρι στιγμής δεν είχα περάσει τίποτα σοβαρό με την υγεία μου. Εντάξει, θα μου πεις άλλοι άνθρωποι έχουν σοβαρές αρρώστιες και το καταλαβαίνω και το σέβομαι. Για εμένα ήταν η πρώτη φορά που έπαθα κάτι που με ανάγκασε να σκεφτώ πολύ το θέμα ”Υγεία”.

Τώρα σκέφτομαι ποιοι ήταν δίπλα μου όλες αυτές τις μέρες που εγώ έκλαιγα με λυγμούς, ποιος με αναζήτησε ουσιαστικά αυτές τις εννιά μέρες που εγώ εξαφανίστηκα από αυτόν τον κόσμο και ποιος με ξάφνιασε με το ενδιαφέρον και την αγάπη του.

Ένας πυρετός και ένα δύσκολο χειρουργείο… δύο θεωρητικά ”απλά” πράγματα που με έκαναν να σκεφτώ πολλά και να αναθεωρήσω για το τι έχει σημασία σε αυτόν τον κόσμο.

Να ξυπνάς, να πηγαίνεις στον καθρέφτη σου, να χαμογελάς και να λες ”Ευχαριστώ”.

Να είσαι ευγνώμων που είσαι καλά.

Έχω βρεθεί πολλές φορές σε νοσοκομεία και αυτό που έβλεπα τριγύρω μου με έκανε να πω ”Πω, μόνο για την υγεία πρέπει να σκάμε”. Πέρασε ο καιρός και το ξέχασα όμως.

Μετά από όλο αυτό που πέρασα δεν νομίζω να το ξεχάσω ξανά.

Στα 25 μου χρόνια ένας πυρετός και δύο φρονιμίτες μου άλλαξαν την ζωή.

Για αυτό και μόνο, τους ευχαριστώ.

Σας αγαπώ και σας φιλώ.