Έρχεται η στιγμή που όλοι περιμένουμε την άνοιξη.. γύρω μας και μέσα μας.
Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Στο βάθος δέντρα που περιμένει να τα ντύσει η άνοιξη.
Ο ήλιος μια έρχεται μια χάνεται, τα σκούρα παράθυρα τον αγκαλιάζουν και η ψύχρα αισθητή.
Όλο αυτό μου θυμίζει κάτι που σχετίζεται με εμάς τους ανθρώπους.
Τα δέντρα εν αναμονή της άνοιξης να τα στολίσει με το πράσινο πέπλο της, έτσι κι εμείς περιμένουμε κάτι στην ζωή μας που θα την κάνει ομορφότερη.
Η ζέστη από τον ήλιο, σαν την θέρμη της αγάπης που νιώθουμε για κάποιον, κι όταν εκείνος απομακρύνεται αισθητό το κενό μέσα μας.
Κοιτώ το χώμα χορτασμένο από την βροχή, σαν κάτι ανθρώπους χορτασμένους από την ζωή που δεν τους ενδιαφέρει να δείξουν, είδαν και τους αρκεί.
Διάσπαρτες πέτρες παντού τριγύρω που λογικά θα ήταν βράχοι αλλά ο χρόνος τις σκόρπισε σε κομμάτια.
Δεν θα αναφερθώ στα κομμάτια γιατί δεν μπορώ να κολλήσω τις πέτρες, και αν μπορούσα δεν θα ήξερα τι σχήμα να τους δώσω.
Κοιτώ πίσω μου την θάλασσα ένας καθρέφτης τ’ ουρανού, η ψυχή του πλανήτη, η ουσία της ζωής.
Και όλα τα συναισθήματα επάνω της.
Τόσο όμορφα όλα.