Τα δάκρυά σου, είναι η απόδειξη πως ένιωσες, δόθηκες και προδόθηκες.

“Φύγε”, σου είπε. “Τόσο ήθελα! Δεν σε χρειάζομαι άλλο”.

Μπροστά της χαμογέλασες με το πιο ψεύτικο χαμόγελο που είχες φορέσει ποτέ σου.

Δάγκωσες τα χείλη σου, κοιτάζοντας την ευθεία στα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να τα χαμηλώσεις, μέχρι να αρχίσεις να κοιτάζεις το χώμα.

Το χώμα, που πια μοιάζατε ίδιοι!

Κουβέντα δεν είπες.

Μιλιά δεν έβγαινε από το στόμα σου, και ας ήθελες τόσα πολλά να πεις εκείνη την ώρα.

Δεν είχες την δύναμη.

Όλες οι κουβέντες που ξεκινούσαν από μέσα σου, έσκαγαν με τα μούτρα πάνω στον κόμπο που είχες στον λαιμό σου, θρυμματίζοντας και κομματιάζοντας τα πάντα μέσα σου.

Κάνοντας ένα φρικτό θόρυβο.

Που όμως μόνο εσύ τον άκουγες.

Και γύριζαν πίσω.

Στο τίποτα!

Ο αέρας δεν σου έφτανε.

Πνίγηκες από τις θύμησες των χιλιάδων σ αγαπώ που σου είχε πει, και εσύ τα πίστεψες όλα, ένα προς ένα.

Από τις αμέτρητες αγκαλιές που πριν σου χάιδευαν γλυκά την ψυχή, και τώρα γίνονταν θηλιές στον λαιμό σου.

Από εκείνη την υπόσχεση που σου είχε δώσει, κάποια φορά που σε είχε κάνει να πονέσεις πολύ.

“Δεν θα στο ξανακάνω ποτέ”, σου είχε πει τότε, και αυτήν την υπόσχεση εσύ την  πίστεψες.

Σήμερα πάλι την ξέχασε.

Σήμερα στο ξανάκανε!

Από τα λόγια της, που σαν ξυράφια έκοβαν αργά τις σάρκες σου, φτάνοντας μέχρι την καρδιά.
Την ολόγυμνη καρδιά σου που τώρα αιμορραγούσε και την ένιωθες να σταματάει, να μην έχει χτύπους, να πεθαίνει. Την ίδια καρδιά που είχες εμπιστευτεί ολοκληρωτικά και απόλυτα στα χέρια της. Τότε που της είχες πει…”παρ την, είναι όλη δική σου μαζί με ότι άλλο έχω”.
“Να μου την προσέχεις”, της είχες πει. Δεν στην πρόσεξε!

Από τα όνειρα που έβλεπες να κείτονται νέκρα  μπροστά σου.

Τα ίδια όνειρα που μαζί της τάιζες, μεγάλωνες, στόλιζες, χρωμάτιζες.

Τώρα ξεψυχούσαν εκεί μπροστά στα ποδιά σου αβοήθητα , κοιτώντας σε όλο παράπονο και γιατί.

Λύγισες από τον άνισο αγώνα που τόσο καιρό έδινες μόνος σου για να σώσεις αυτή την αγάπη, να την κρατήσεις στην ζωή, ενάντια σε Θεούς και δαίμονες.

Νικήθηκες.

Δεν τα κατάφερες!

Από το φορτίο που είχες  πάρει στους ώμους σου και το κουβαλούσες αγκομαχώντας και αδιαμαρτύρητα, μαζί με τον έρημο και άδειο σου εαυτό.

Από το φορτίο μιας σχέσης, που ημέρα με την ήμερα γινόταν αβάσταχτο.

Αφού έπρεπε πια να το σηκώνεις μονός σου.

Αφού είχες από καιρό μείνει ολομόναχος… και ας ήταν εκεί.

Τελικά δεν ήταν!

Γύρισες την πλάτη σου για να μην σε δει και ο κόμπος που σε έπνιγε τόση ώρα στον λαιμό, λύθηκε και έγινε βροχή στα ματιά σου.

Βροχή που σε έκαιγε!

Δυο δάκρυα, δυο  τόσες δα μικρές σταγόνες που καίγανε σαν λάβα, σε όλη την διαδρομή τους από την άκρη του ματιού σου μέχρι να πέσουν στην γη.

Λες και συσσωρεύτηκε μέσα τους όλη η κόλαση από έναν έρωτα που κόχλαζε .

Λες και συμπυκνώθηκε εκεί μέσα όλη η φλόγα τόσων χρόνων αγάπης.

Λες και μια αθόρυβη έκρηξη πόνου, έβγαλε έξω τόνους από συναισθήματα που λιμνάζανε τόσο καιρό μέσα σου, και τα έκλεισε  σε δυο δάκρυα.

Στα δάκρυα σου.

Που δεν της τα έδειξες.

Που για σένα τα κράτησες.

Γιατί είσαι άντρας, και δεν κλαίνε οι άντρες.

Και αν κλαίνε, δεν το δείχνουν.

Έτσι σου είχανε πει…έτσι έκανες.

Γύρισες την πλάτη σου να μην σε δει, με σκυμμένο κεφάλι, με τα χέρια σφιγμένα, με ένα βουβό λυγμό να ουρλιάζει μέσα σου, και έκλαψες.

Υπερήφανος και μόνος!