Από τους λίγους να ζητάς να αγαπιέσαι!
Γράφει η Zoe Diam
Να φτιάξω αγάπη θέλω.
Να την στολίσω με δυο ζευγάρια μάτια.
Να την καθίσω απέναντι μου.
Να την θαυμάσω έτσι όπως πάει να γεννηθεί.
Χαράζεται σε πρόσωπα και αχνοφαίνεται στις κινήσεις.
Σε αμυδρά αγγίγματα, στις κόρες που διαστέλλονται.
Σε δέρματα που φοράνε για άρωμα το όνομα σου.
Να φτιάξω αγάπη θέλω.
Να την ποτίσω με την άμορφη εικόνα σου.
Να μην την χαρίσω σε κανέναν.
Να ξεχνιέμαι να σε κοιτάζω.
Να σε παρατηρώ, προσπαθώντας να εντοπίσω τις μικρές ανεπαίσθητες ρυτίδες που σχηματίζονται γύρω από τα χείλη σου.
Ένδειξη ευτυχίας λένε.
Το σημείο που ενώνεται η μεγάλη γραμμή στο μέτωπο σου μ’ εκείνη την σχεδόν αόρατη που ακολουθείται δυο κενά πιο κάτω.
Να βάζω το δάχτυλο μου και να ακουμπάω τους μικρούς δρομίσκους που σχηματίζονται πάνω σου.
Να μ’ αφήνεις έτσι να σε παρατηρώ.
Και είναι εκείνη η ώρα της νύχτας, του μαζί που ξεκλέβω για να σε κοιτάζω και να σε αποτυπώνω.
Καμία φωτογραφία.
Κανένα αντικείμενο δεν θα μου θυμίζει εσένα, όταν στο μυαλό σ’ έχω αφήσει να φωτογραφηθείς.
Εσκεμμένα.
Θέλω να φτιάξω αγάπη.
Από το πουθενά να αρχίσει να υπάρχει, να ζει.
Να ξεπροβάλει σαν απομηχανης θεός.
Να στέκει αθόρυβα στις προκείμενες θύρες του μυαλού μας.
Θέλω να φτιάξω αγάπη.
Και μη σε νοιάζει, αν δεν μοιάζει με όλες τις άλλες.
Μην απορείς που δεν μοιάζει.
Να μην συγκρίνεις, γιατί όταν συγκρίνεις κάτι χαλάει μέσα σου
Στο διαφορετικό κοίτα να μένεις.
Να βλέπεις εκεί που όλοι οι άλλοι δεν μπορούν να δουν, να καταλάβουν, να αισθανθούν.
Διαφέρεις για κάποιον, όχι για όλους.
Διαφέρεις για τους λίγους, τους συμπαγείς ονειροπόλους.
Αυτοί που μπορούν να καταλάβουν, να αφιερωθούν.
Στους λίγους..εκεί να βρίσκεσαι.
Θα αγαπιέσαι λίγο παραπάνω.
Θα σου ‘ρχεται το αερικό από το πουθενά.
Δυο χέρια να σε βαστάζουν από την μέση, τίποτε άλλο.
Δυο χέρια που θα ξέρουν πώς να σ’ αγαπήσουν.
Δυο χέρια..τίποτε άλλο.