Θέλω κάποιον που δεν θα θέλει καμία που δεν είναι εγώ.

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Αν δεν είναι εσύ δεν θέλω κανέναν.

Αν δεν έχουν το χάδι, το φιλί, την μυρωδιά, την αγκαλιά σου δεν θέλω κανέναν.

Αν δεν πετάνε πεταλούδες στο στομάχι μου όταν τους βλέπω και αν το μυαλό μου δεν γεμίζει από τη μορφή τους όταν κοιμάμαι, δεν θέλω κανέναν.

Κανέναν δεν θέλω που δεν είναι εσύ. Κανέναν δεν θέλω που δεν με κάνει να νιώθω όπως εσύ. Δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω. Από την πρώτη στιγμή. Από εκείνη την απλή γνωριμία κάτι πάνω σου με μάγεψε. Κάτι στην αύρα σου με έκανε να σκέφτομαι μανιωδώς την επόμενη φορά που θα σε δω. Κάτι στον τρόπο που τα μάτια σου με κοίταξαν ηλέκτρισε το σώμα μου. Κάτι στο χαμόγελό σου αφόπλισε τις άμυνές μου.

Αν δεν είναι εσύ δεν θέλω κανέναν.

Αν η φωνή τους δεν ηρεμεί το χάος στο κεφάλι μου, αν η μυρωδιά τους δεν γαληνεύει την ψυχή μου, αν στη σκέψη τους δεν χαμογελάω, δεν θέλω κανέναν.

Δεν θέλω κανέναν που δεν με κάνει να γελάω σαν μικρό παιδί ενώ παράλληλα μου φέρεται σαν την γυναίκα της ζωής του. Δεν θέλω κανέναν που δεν μπορεί να αυξήσει τόσο τους παλμούς της καρδιάς μου σε σημείο να πιστεύω ότι θα βγει από το στήθος μου.

Δεν θέλω κανέναν που δεν με κάνει να τον μισώ ενώ ταυτόχρονα τον λατρεύω. Δεν θέλω κανέναν που δεν με βγάζει εκτός εαυτού με μία κουβέντα αλλά με μία αγκαλιά του μπορεί να ηρεμήσει το αγρίμι μέσα μου. Δεν θέλω κανέναν που δεν ξέρει να με χειρίζεται όπως εσύ. Δεν θέλω κανέναν. Δεν θέλω κανέναν γιατί τον μόνο που θέλω δεν τον έχω.

Εσένα θέλω μόνο. Και εσένα δεν μπορώ να έχω.

Εσύ ηρεμείς το “μέσα” μου. Εσύ καταλαγιάζεις την φουρτουνιασμένη μου ψυχή. Εσύ ξέρεις τα κουμπιά μου και τα χειρίζεσαι τόσο καλά. Ξέρεις πως να με ηρεμείς όταν με έχεις φτάσει στα όρια μου. Ξέρεις πως να μου απαλύνεις τον πόνο ακόμη κι αν δεν ξέρεις γιατί πονάω.

Ξέρεις πως ,θα γίνω αλοιφή με μια σου αγκαλιά και πως, όσο κι αν με έχεις νευριάσει, όσο κι αν σου κρατάω μούτρα στο άγγιγμα των χεριών σου γύρω μου θα τα έχω ξεχάσει όλα.

Μόνο εσύ ξέρεις πόσο εύκολα μπορώ να βάλω τα κλάματα και πως ο μόνος τρόπος να με ηρεμήσεις  είναι να ακουμπήσεις απαλά το χέρι σου στο μάγουλό μου και να μου δώσεις ένα φιλί στο κούτελο. Μόνο εσύ τα ξέρεις όλα.

Τα ξέρεις όλα χωρίς να έχεις προσπαθήσει να τα μάθεις. Απλώς τα κάνεις. Και ότι κάνεις είναι ότι χρειάζομαι εκείνη την στιγμή. Λες και ξέρεις τις “οδηγίες χρήσης” μου. Λες και ξέρεις ποιο συναίσθημά μου καταλαγιάζει με κάθε τι που κάνεις. Λες και βρίσκεσαι κάθε ώρα και στιγμή μέσα στο μυαλό μου, άθελά σου, γνωρίζοντας τι ακριβώς χρειάζομαι.

Και όμως. Ενώ ξέρεις κάθε τι που χρειάζομαι, ενώ μου τα παρέχεις όποτε τα χρειαστώ, μου στερείς το πιο σημαντικό. Μου στερείς την πηγή τους. Μου στερείς εσένα.

Μου στερείς την χημεία μας, την σύνδεσή μας. Μου στερείς την καθημερινότητα μαζί σου.

Δεν θέλω κανέναν που δεν είναι εσύ.

Όμως εσύ δεν έχεις πρόβλημα να είσαι με οποιαδήποτε άλλη δεν είναι εγώ.

Θέλω κάποιον που δεν θα θέλει καμία που δεν είναι εγώ.

Να και κάτι που θέλω και δεν το έχεις.