Τα ψέματά σου μάζεψε σε παρακαλώ και σ’ άλλη παραλία!

Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη

Ε, ψιτ, αγάπη, άκου καλά τι θα σου πω γιατί θα το πω μία φορά! Όχι άλλα ψέματα αγάπη! Κουράστηκα να σε δικαιολογώ και να προσποιούμαι πως σε πιστεύω!

Το να αντιμετωπίσεις τον άλλον και να τον κοιτάξεις κατάματα απαιτεί κότσια αγάπη. Κι εσύ δεν τα έχεις! Δεν τα είχες και ποτέ από όσο σε θυμάμαι… Αντράκι ήσουν, όχι άντρας. Κρυβόσουν πάντα ανάμεσα σε φτηνές δικαιολογίες, πίσω από το δάχτυλο και τα ψέματά σου!

Ξέρεις, αυτά που έχεις μες στα παντελόνια σου είναι για να λέγεσαι άντρας και να λες αλήθειες! ΑΛΗΘΕΙΕΣ! Όσο δύσκολες κι αν είναι. Όσο κι αν πονάνε. Τα ψέματα σου δεν μας οδήγησαν πουθενά, δεν βλέπεις; Ούτε μας πλήγωσαν λιγότερο, γιατί εσύ κάτι τέτοιο περίμενες. Να πληγωθώ λιγότερο αποκρύπτοντάς μου την αλήθεια.

Αγάπη! Το ότι είμαι μαζί σου δεν σημαίνει αυτομάτως ότι πρέπει να υποτιμάς τη νοημοσύνη μου και την αντίληψή μου! Δεν σημαίνει ότι θα πιστεύω τυφλά όλα όσα μου λες και αναφέρεις. Δυστυχώς για εσένα, εγώ έχω κρίση και αντίληψη. Στο έλεγα από παλιά με εμένα δεν μπορείς να παίξεις! Εγώ δεν είμαι μία «κότα» σαν τις άλλες, τις δήθεν, που τις νοιάζει μόνο το μαλλί και το νύχι και να «ανήκουν» σε κάποιο αρσενικό. Ωστόσο, εγώ δεν είμαι έτσι, δεν υπήρξα κάτι τέτοιο ποτέ μου. Λυπάμαι, αλλά εσύ δεν μπορείς να με κοροϊδεύεις.

Έφτασα σε μια ηλικία που ο χρόνος μου είναι πολύτιμος. Που ξέρω πότε πρέπει να το βουλώνω και να σιωπώ μπροστά σε κάποια ψέματα και πότε να βροντοφωνάζω «όχι, ως εδώ!». Γιατί ναι οκ, με έμαθα να δέχομαι πολλά και να υπομένω άλλα τόσα – βλέπεις δεν είμαι μόνη μου πια και έμαθα να δρω ως οικογένεια – αλλά κάπου μέσα σε όλα αυτά υπάρχει μια αξιοπρέπεια, μια υπόληψη και ένας εγωισμός. Κι όσο κι αν θες να τα παραμερίσω, ως κάνεις εσύ καθημερινά, λυπάμαι, δεν θα το κάνω.

Έχουμε μαλώσει κι έχουμε χωρίσει τόσες φορές που κανένας από τους φίλους μας δεν πιστεύει πως θα χωρίσουμε ποτέ οριστικά. Τόσες φορές που ακόμα κι εμείς οι ίδιοι δεν το πιστεύουμε.

Για αυτό σου λέω… Άστο… Ούτε καβγάδες, ούτε τίποτε. Απλά να ξέρεις πως ο κόμπος έφτασε στο χτένι και το ποτήρι ξεχείλισε. Κι άλλα τέτοια ηρωικά αποφθέγματα που σκοπό έχουν να σου αποκαλύψουν πως κάπου εδώ εμείς τελειώσαμε. Κι όσο κι αν δεν θες να το δεις και να το παραδεχτείς, λυπάμαι, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Τα ψέματα σου θα είναι πάντα εκεί να με φωνάζουν και να με καλούν να τα αντιμετωπίσω! Κι είναι πολλά ρε αγάπη! Πάρα πολλά! Και δεν χωράνε στο κεφάλι μου αυτά και άλλες δικαιολογίες! Συγγνώμη…