Άλλη μια φορά που δεν θα μάθεις τα λόγια που σου χρωστάω
Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου
Στέρεψα από λέξεις, κρατώντας ένα μολύβι με ένα χαρτί μπροστά μου σκέφτομαι τι να σου γράψω.
Σκίζω σελίδες και το πάτωμα μοιάζει με πεδίο πολέμου από τσαλακωμένες μουτζούρες.
Τα κρύβω κάτω από το τραπέζι για να μη νιώθω πόσες φορές μετάνιωσα για αυτά που πάλι θα σου έλεγα.
Δειλά αρχίζω να σου εξηγώ και πάλι βουρκώνω και πνιγώ θυμό και πάθος θέλοντας να σου μιλήσω λογικά.
Μάταια, δεν υπάρχει καμία λογική.
Θα τα καταφέρω, θα γράψω, θα στα πω όλα για τελευταία φορά.
Πάντα έτσι λέω και ξανά από την αρχή επαναλαμβανομαι αλλάζοντας απλά τη ροή των λέξεων.
Να σου πω τι; Ότι υποφέρω; Ότι σιχαίνομαι τα πάντα χωρίς εσένα;
Θα σου πω ότι πέφτουν όλα πάνω μου και με συνθλίβουν, ότι δεν είναι εσύ φαίνεται τεράστιο και απροσπεραστο.
Τα έσπασα τα πράγματα σου και τώρα τα κολλάω ένα ένα για να γίνουν πάλι όμορφα όπως εσύ.
Τελειώνουν οι σελίδες και εγώ ακόμα προσπαθώ.
Ακόμα σκίζω, ακόμα κλαίω και σκιές από μολύβι σχηματίζουν το πρόσωπο σου.
Πόσο το αγαπώ αυτό το πρόσωπο.
Είναι βλέπεις το ιδανικό μου, θα έδινα και τη τελευταία μου πνοή για να έχεις άλλες χίλιες εσύ.
Έφτασα στο τέλος, πάλι δε μπόρεσα, πάλι αύριο θα σκουπίσω πεταμένα λόγια.
Πάλι στα σκουπίδια κομμάτια της ψυχής μου.
Πάλι δε θα μάθεις…