Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Κάθε τέλος μια καινουρια αρχη, κάθε τέλος ένα καινουριο αυριο. Έτσι τουλάχιστον νόμιζε, έτσι του είχε δείξει η ζωή μέχρι τώρα. Κάθε φορά που έφευγε κάτι καλυτερο βρισκόταν στο δρόμο του και είχε μάθει να φευγει είχε μάθει να τα παραταει.
Ποτέ δεν σκέφτηκε ότι ίσως η μία και μοναδική φορά που θα φύγει θα είναι και αυτή που θα αφήσει το στίγμα της.
Αυτή που θα του δείξει ότι κάθε τέλος ειναι και ένας μικρός θάνατος!
Όταν την γνώρισε νόμιζε ότι ήταν μια από τις πολλές που βρέθηκαν στο δρόμο του, που θα έπαιρναν αγάπη, ασφάλεια ψυχική ηρεμία και θα έδιναν μόνο αχαριστία..
Ποτέ δεν σκέφτηκε όμως ότι προσελκύουμε ό,τι μας αντικατροπτιζει, ότι στο δρόμο μας θα βρεθουν άνθρωποι που θα μας δώσουν μαθήματα ζωής, δώρα ψυχής. Δεν σκέφτηκε ότι εκείνος διάλεγε τέτοιο κόσμο γύρω του.
Νόμιζε ότι το άξιζε άραγε; Ή η ψυχή του δεν ήταν μεγάλη;
Εκείνος ανοιγε την καρδιά του και έδινε τον θρόνο σε όποιον του έδινε λίγο σημάσια. Ξεπουλάγε την ψυχή του για λίγα ψίχουλα αγάπης. Πέρασε από πολλα μονοπατια. Άλλα ήταν αδιέξοδα, άλλα εστριβαν μόνο αριστερά ή δεξιά
κι άλλα ήταν βαρετά, μόνο μία ευθεία.
Πρώτη φορά βρέθηκε σε μονοπάτι που είχε αδιέξοδο μεν, αλλά υπήρχε ένας μικρός δρόμος άριστερα!
Μια χαραμάδα δεξιά και μια ολοκαίνουργια ευθεία.
Δεν μπορουσε να το πιστέψει και άρχισε να βρίσκει κενα στο μονοπάτι του. Όσο και αν προσπαθουσε η γυναικα που βρέθηκε στο δρόμο του να του δείξει την αγάπη, το νοιάξιμο, την αγκαλιά, φοβόταν ότι τα συναισθήματα της ήταν ψευτικα. Δεν την πίστεψε ποτέ και την άφησε πίσω του.
Έφυγε, μα γυρναγε πού και πού και κάθε που γυρναγε καταλάβαινε ότι ήταν η μόνη γυναίκα που τον αγάπησε. Κάθε γυρισμός του ήταν ένας μικρός θάνατος. Τον είχε αγαπήσει τόσο πολυ που ήθελε να τον βλέπει καλά, μακριά της όμως.
Μακρια απο το δικό της μονοπάτι Πόσο λάθος είχε κάνει;
Η μόνη γυναίκα που τον αγάπησε πραγματικα για αυτό που είναι και όχι για αυτό που δείχνει. Η μόνη γυναίκα που ένιωθε υπερηφάνη για εκείνον, που κατάλαβε τα κενά του και ήθελε να τα καλυψει, αυτή την γυναίκα την έδιωξε.
Αχαριστια ή φόβος;
Αλαζονεία ή υπεροψία;
Αυτός ο χωρισμός όμως ήταν ένα μεγάλο μάθημα για εκείνον!
Ένα μεγάλο δώρο να μάθει να αφουγκράζεται τους ανθρώπους, να βλέπει τους εκλεπτυσμενους να διώχνει τους αχάριστους!
Καμιά φορα το προσωρινό αποκτά και μόνιμο χαρακτήρα το μεγαλυτερο μάθημα του, “ουδέν μονιμότερον του προσωρινου”!