Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Πόση δύναμη έχει ο εγωισμός; Πόσο μεγάλη δύναμη κρύβεται σ’ ένα “εγώ”, που μπορεί να γκρεμίσει ακόμη και τα πιο όμορφα συναισθήματα; Πόση ισχύ κρύβει, που μπορεί να καταστρέψει ζωές;
Ανούσια παιχνίδια εξουσίας. Ανόητα παιχνίδια επιβολής. Παιχνίδια, θαρρείς κι η σχέση είναι μάχη με έναν νικητή. Σ’ αυτή τη μάχη μάτια μου, όποιος κερδίσει χάνει.
Να με θέλει πιο πολύ απ’ ότι εγώ, να με κυνηγάει, να με ζηλεύει, να του λείπω. Να φοβάται μην με χάσει, να ανησυχεί μήπως του φύγω, να αγχώνεται μην βαρεθώ. Ένα ατέλειωτο κρυφτούλι πίσω από αισθήματα και χαμένες στιγμές. Ένα ατέλειωτο κρυφτούλι πίσω από εαυτούς με υπέρμετρα “εγώ” που είχαν ανάγκη να ταϊστούν, σαν αδηφάγα θηρία, να γεμίζουν το μέσα τους, μα… το γέμιζαν τελικά;
Άδειαζες την ψυχή σου, ξόδευες το “είναι” σου, ξεπουλούσες κομμάτια καρδιάς στο όνομα ενός εγωισμού, στο όνομα μιας αναίτιας έπαρσης, στο όνομα ενός ανικανοποίητου “εγώ”. Και τι έμεινε τελικά; Ξεσκισμένες ψυχές, μισές στιγμές, ανολοκλήρωτες ευτυχίες. Τι έμεινε; Καρδιές που πορεύονται μοναχικά. Μοναχικά κι όχι ελεύθερα, γιατί καθοδηγούνται από ανθρωποφάγα συναισθήματα. Καρδιές που πορεύονται δεμένες με αλυσίδες.
Ανούσια παιχνίδια εξουσίας. Ανόητα παιχνίδια επιβολής. Παιχνίδια που δεν βγάζουν νικητές, μόνο χαμένους. “Αν με θέλει, θα με ψάξει” σκέφτηκαν κι οι δυο και δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ…
Game over!
