Γράφει ο J.S.
«Έτσι θα είμαι από εδώ και πέρα;», απόρησα κοιτώντας με στον καθρέφτη. Ξανά.
Ήταν μετά από ένα καυτό μπάνιο που χάθηκα λίγο στις σκέψεις μου.
Βρήκαν ευκαιρία να ξεπροβάλλουν σαν χαλάρωσα τις άμυνες λιγάκι.
Ίσως να μην χαλάρωσα καν τις άμυνες, ίσως να θυμήθηκα πώς είναι να νιώθεις την ώρα που καιγόμουν ελαφρά από το νερό ή την ώρα που πνιγόμουν από τους πυκνούς υδρατμούς.
Πού να ξέρω; Υποθέτω κάτι τέτοιο θα έγινε.
Υποθέτω πως ξεκίνησα να παρατηρώ την τάπα που κρατούσε το νερό μη φύγει και ταυτίστηκα κάπως.
Περίεργα πράγματα. Να ταυτίζομαι με ένα αντικείμενο; Μα είναι δυνατόν;
Κι όμως.
Έχω ένα ποτάμι από συναισθήματα κι ένα φράγμα από πείσμα.
Γερό πολύ. Κανονικά θα είχα πλημμυρίσει με αντιδράσεις, δάκρυα, φωνές, θυμωμένες δηλώσεις, μέχρι και αυτοτραυματισμό στα ακραία μου, στα όριά μου.
Τώρα όμως, τίποτα. Σχεδόν τίποτα δηλαδή, αν συγκρίνει κανείς. Και βρίζω και φωνάζω και λείπω. Αλλά όχι στον βαθμό που θα έπρεπε, όχι στην ένταση αυτού που τα προκαλεί.
Δεν είναι μούδιασμα, το ξέρω, το έχω ξαναζήσει.. καλώς ή κακώς, δεν ξέρω ακόμα.
Να, πάλι δεν ξέρω.. τέλος πάντων, δεν είναι μούδιασμα, αυτό το ξέρω τουλάχιστον.
Μοιάζει σαν να αρνούμαι να αντιδράσω πιο σκληρά, πιο πολύ, μην και το κάνω αληθινό ή μην και σου αφιερώσω κι άλλες αντιδράσεις που δεν κέρδισες.
Τις κέρδισες βασικά αλλά.. να μωρέ, δεν τις έχεις ανάγκη.
Δεν χρειάζεσαι κάτι από εμένα ενώ εγώ τα πάντα από εσένα.
Λίγο τρελαίνομαι με αυτή τη σκέψη. Λίγο μόνο, δεν μπορώ πολύ.
Νομίζω, δεν ξέρω.
Μπορεί να έχω τρελαθεί πολύ και να ντύνομαι με λογική, ξέρεις, χρησιμοποιώντας λέξεις, φράσεις που φαίνονται λογικές κι ωραίες, που δείχνουν κάτι φυσιολογικό και συνηθισμένο. Υπό άλλες συνθήκες, θα έλεγα το “φυσιολογικό και συνηθισμένο” βαρετό αλλά, βλέπεις, μου έχει λείψει πολύ αυτή η άνεση. Πάει καιρός που την είχα.
Πέθανε η άνεση και γεννήθηκε η γνωριμία μας ή το αντίστροφο; Δεν ξέρω τι έγινε πρώτο. Πάλι δεν ξέρω. Θα γελούσα αν μπορούσα.
Δίχως έκφραση έχω μείνει. Όχι σε όλα· ευτυχώς κάτι σώζεται. Έγιναν πάρα πολλά όμως εκείνα που δεν με αγγίζουν πια. Έγιναν πολλά.
Ξέχασα πώς μπορώ να δακρύσω.
Για κλάμα ούτε λόγος, αυτό είναι ανάμνηση θολή πια.
Επίσης, ξεχνάω πώς να γελάω με την καρδιά μου πολλές φορές.
Μετρημένες οι στιγμές που το καταφέρνω κι αυτό με πολλή βοήθεια.
Συνήθως, απλά αναπαράγω τον ήχο και τις εκφράσεις που θυμάμαι πως έκανα κάποτε. Δεν θέλω να φαίνομαι κάπως, ξέρεις τώρα.. δεν θέλω να μου ξεκινούν συζήτηση.. “Τι έγινε; Τι σου συμβαίνει;”
Τι να τους πω; Αυτά που αποφεύγω εγώ να σκέφτομαι; Και, άντε και τα είπα, τι θα αλλάξει; Ακόμη δεν θα έχεις ανάγκη τίποτα από εμένα κι εγώ τα πάντα από εσένα.
Κυρίως, τον εαυτό μου.
Κάπου στα μάτια σου τον έχασα.
Μελό πολύ; Τι να κάνω; Αυτό έχω.. ε και δεν σε αφορά κιόλας στο κάτω κάτω της γραφής, δεν σε αγγίζει.
“Στα μάτια σου”, ναι, μελό πολύ. Μαλακίες σου λέω.
Στα μάτια, το πρόσωπο όλο, τη μορφή σου, τη φωνή, τα λόγια με την οποία έντυνες όμορφα. Άσε.
Πιο μελό το έκανα τώρα, το ξέρω αλλά, ε, σκασίλα σου. Και δική μου.
Ας είναι η αλήθεια μου κλισέ.
Ίσως όλοι οι ερωτευμένοι, άλλωστε, να κολλάμε στα ίδια πράγματα, πού ξέρεις;
Δεν είναι ότι άνοιξα κανέναν “οδηγό” να μου πει τι θα μου αρέσει.. απλά συνέβη.
Τέλος πάντων, μικρής σημασίας πράγματα.
Το θέμα είναι πως δεν ήμουν έτσι εγώ. Άλλαξα. Με άλλαξες.
Δηλαδή, δεν με άλλαξες ακριβώς, εγώ νομίζω τα κατάφερα αλλά αν δεν ήσουν εσύ, δεν θα είχε γίνει τίποτα τέτοιο..
Με έχασα.
Από την αρχή δεν ένιωθα ο εαυτός μου. Τουλάχιστον όχι ο άνετος, ο χαλαρός εαυτός μου.
Φοβόμουν; Όχι, καθόλου, για τον εαυτό μου έστω. Μια χαρά ήμουν πριν σε γνωρίσω.
Δεν ένιωθα ο εαυτός μου “μαζί σου” όμως γιατί συγκρατιόμουν.
Φοβόμουν μόνο μην πεις υπερβολικές τις κινήσεις, τα λόγια μου προτού δεις τι νιώθω.
Με το ζόρι κρατιόμουν και με μικρή επιτυχία.
Πώς θα μπορούσα κι αλλιώς όμως;
Στο είπα πολλές φορές ως τώρα πως θέλω τα πάντα από εσένα.
Ε, εντάξει, πρώτα είπα “χρειάζομαι”, μετά “έχω ανάγκη” και τώρα “θέλω”, σταύρωσέ με.
Κι άλλο.
Δεν είχα θελήσει ξανά τόσο πολύ κάτι..
Δεν είχα ποτέ ανάγκη να εφευρίσκω τρόπους να πλησιάζω όσο περισσότερο γίνεται άλλον άνθρωπο..
Δεν χρειαζόμουν ποτέ ξανά σε τέτοιο βαθμό οτιδήποτε.
Μ’έβγαλαν λίγο εκτός εαυτού όλα αυτά.
Σκέψου λίγο, πόσο βαρύ ακούγεται το “σε χρειάζομαι”..
“Σε χρειάζομαι για να λειτουργήσω σαν άνθρωπος”;
Μου φαίνεται λίγο τρελό που περνάει τέτοια σκέψη απ’το μυαλό μου.
Περνάει όμως, να μην την πω;
Όπως και το “Σ’έχω ανάγκη”.
“Σ’έχω ανάγκη για να ζήσω όπως πραγματικά είμαι”..
Λες και τα έχω κλέψει από κάποιο μυθιστόρημα φαντάζουν.. θα φάνταζαν έτσι δηλαδή αν δεν γεννιόντουσαν στο μυαλό μου.
Τώρα απλά δεν το αναγνωρίζω κι αυτό ώρες ώρες μ’αυτά που σκέφτεται.
Θά’θελα να δω τι θα μου συμβεί αν ποτέ σε ξαναδώ.
Θέλω να σε ξαναδώ.. αλλά και δεν θέλω..
Θέλω να δω όλη μου την ένταση, το συναίσθημα να επιστρέφει.. αλλά θά’θελα να μείνει κιόλας.. και χωρίς την παρέα σου, δύσκολο.. και δεν θέλω, σίγουρα, να ξαναδώ να γίνομαι αυτό που είμαι τώρα. Να είμαι μπροστά στην αλλαγή μου ή, το χειρότερο, να την δεις κι εσύ.
Γι’αυτό με ρωτάω όποτε μου το θυμίσει κάτι, όπως μια θλιβερή ταινία που βλέπω ανέκφραστα, ένα χαρμόσυνο γεγονός κάποιου πολύ κοντινού μου ανθρώπου που μου περνά αδιάφορο..
«Έτσι θα είμαι από εδώ και πέρα;»
«Δεν ξέρω», μου απαντώ. Ανέκφραστα. Παγερά. Σχεδόν αδιάφορα.
