Γράφει η Κέλλυ Μπόζα

Την ευγένεια την θεωρώ αρετή σε έναν άνθρωπο.

Για την ακρίβεια την θεωρώ βασική αρχη.

Άργησα όμως να καταλάβω πως η ευγένεια δεν συνάδει πάντα με την πλήρη υποταγή της συμπεριφοράς σου στις απαιτήσεις των άλλων.

Το καλό παιδί πάντα!

Το καλό παιδί με την κατανόηση, την προθυμία, μην τυχόν στενοχωρηθεί κάποιος, μην κακοκαρδίσω κανέναν, μην, μην, μην..

Βουνό “μην” που πλάκωσε τα δικά μου θέλω.

Το “όχι” άργησα να το εντάξω στο λεξιλόγιο μου.

Δεν ξέρω. Το θεωρούσα κάτι σαν προσβολή.

Πίστευα πως με την άρνηση μου θα πληγώσω τον άλλον.

Έτσι για άλλη μια φορά υπέκυπτα στους δικούς μου εκβιασμούς και το όχι που τόσο ήθελα να πω, γινόταν χαμογελαστό ναι.

Μέσα μου έκλαιγε.

Ήταν λες και εγκλωβίζεις κλειστοφοβικό άνθρωπο στο ανσασερ.

Έτσι ένιωθα. Λες και μου κλέβουν το οξυγόνο.

Ήμουν άδικη και σκληρή με εμένα.

Σιγά, σιγά έδωσα χώρο στο ΟΧΙ.

Στην αρχή το ξεστόμιζα δειλά, αλλά άρχισα να παίρνω πίσω οξυγόνο.

Δεν θέλησα ποτέ να γίνω κακό παιδί ως αντίδραση.

Το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι καλα και για μένα, όχι μόνο για τους άλλους.

Να δώσω χώρο σε ότι πραγματικά επιθυμούσα, σκεφτόμουνα, ένιωθα κι ας μην ευθυγραμμιζόταν απαραίτητα με τους γύρω μου.

Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι όντας εσύ καλά δημιουργείς σχέσεις ειλικρίνειας πολυ πιο δυνατές από τις σχέσεις υποχώρησης.

Γιατί οι άνθρωποι που σ’ αγαπάνε γι’ αυτό που είσαι, και όχι επειδή δεν τους χαλάς ποτέ χατίρι, είναι εκεί και στα όχι σου.

Είμαι ακόμη καλό παιδί που όμως πλέον δεν αποσιωπώ τα συναισθήματα μου από φόβο μήπως με κακοχαρακτηρίσουν.

Post Views: 90

Tags:

εκφράζομαιθύμακαλο παιδικέλλυ μπόζαμιλάωφοβαμαι