Γράφει η Κλειώ Παλτόγλου
Πέρασες και φώτισες την καταπακτή μου. Πέρασες από την ζωή μου και με χάιδεψες, σε ψυχή και σώμα. Σε ένιωσα σαν απαλό αεράκι στο μάγουλό μου,σαν ένα αργοπορημένο χάδι. Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Κατάλαβα πως είναι να ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα.Ένιωθα συνεχώς αναπνοές να μαζεύονται από το στομάχι μου έως τα χείλη μου, χωρίς να μπορώ να τις απελευθερώσω, παρά μόνο όταν τα πράσινα δικά μου μάτια συναντούσαν τα δικά σου μελί και όταν τα χείλη μου έβρισκαν θέση πάνω στα δικά σου.
Σαν χείμαρρος απελευθερώνονταν οι αναπνοές που κρατούσα!
Ένιωθα υπερβολική ευτυχία να με κατακλύζει. Μου έκανες καλό. Ηρεμούσες τις σκέψεις μου.
Καθησύχασες την ψυχή μου,έβαλες τις ανασφάλειές μου για ύπνο. Πρώτη φορά ένιωθα την αποδοχή που λαχταρούσα τόσο καιρό, τον αμοιβαίο έρωτα και το αμοιβαίο ενδιαφέρον. Ένιωθα μουδιασμένη από ευτυχία. Ολόκληρη. Ένιωθα να με φιλάς με τα λόγια σου και να με αγκαλιάζεις με το βλέμμα σου. Κάθε φορά που ένιωθα να με δέχεσαι για κάθε τι που πραγματικά ορίζει την ύπαρξή μου, υποσυνείδητα, με έσπρωχνες όλο και περισσότερο στην θάλασσα του έρωτά σου. Σου εμφάνιζα τα ελαττώματά μου σαν ασπίδα, σαν να ήθελα να προφυλαχθώ από αυτό που ακολουθούσε.
Και τότε εσύ γέλαγες. Παραξενευόμουν…και γελούσα και εγώ μαζί σου.
Ήσουν και είσαι ο άνθρωπος που αναζητούν όλοι εκεί έξω. Και πονάω που το λέω αυτό, γιατί ήθελα και θέλω να είσαι ο άνθρωπός μου. Ο μοναδικός μόνο για εμένα. Στο πρόσωπό σου συγκεντρώθηκαν όλες μου οι προσδοκίες για τον άντρα, όλα τα ιδανικά. Με παρακίνησες να είμαι περισσότερο αυθόρμητη και λιγότερο επιφυλακτική.Με εσένα ένιωσα τη γεύση της «σοκολάτας» που μπορεί να υπάρξει σε μία σχέση.Γεύτηκα την απόλυτη ευτυχία,τον θαυμασμό και τον απόλυτο έρωτα.Και όλα τα βρήκα στο πρόσωπο σου.
Πώς αγάπη μου έχοντας ζήσει τον απόλυτο ονειρικό έρωτα, να διατάξω την ύπαρξή μου να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο; Πώς να μπορέσω να κάνω το μυαλό μου να συμβιβαστεί με κάποιον ο οποίος κραύγαζε από την αρχή «κίνδυνο» και «επιστροφή στα παλιά»; Έψαχνα και ακόμα ψάχνω σε όλους,όλα εκείνα που έβρισκα προς το άτομό σου,τον έρωτα και την ευτυχία όπως εσύ μου τα δίδαξες.Μου αρέσει ο εαυτός μου,έτσι όπως διαμορφώθηκε μετά από την εισβολή σου στην ζωή μου.Γιατί να επιτρέψω σε κάποιον να μου το διαλύσει λοιπόν,και να ζήσω με χαμηλότερα ιδανικά από αυτά που εμφανιζόντουσαν σε εσένα;
Είσαι το «σε θέλω»που δεν σου έλεγα σε καταστάσεις που άρμοζε.Είσαι το «σ’αγαπώ»που ήθελα να σου ψιθυρίσω πρίν φύγεις.Είσαι το «μου λείπεις»που τιτιβίζουν τα χείλη μου σε άλλα στόματα πλέον.Μπορεί να ήσουν ο ένας για εμένα,μπορεί και όχι.Το μόνο που γνωρίζω με σιγουριά,είναι το ότι ήσουν ο πρώτος,εκείνος ο ένας που περιμένουν όλοι να τους κάνει να αγαπήσουν την ψυχή και τις σκέψεις τους.Δεν χωράνε αληθοφανείς έρωτες στην ζωή μου,και όμως εγώ τους στριμώχνω σε αυτή,σε μια ακόμη προσπάθειά μου αναζήτησης του εαυτού σου.Σε αναζητώ σε όλους.Αναζητώ με ακρίβεια όλα αυτά που μου δίδαξες,αναζητώ το γέλιο σου,την φωνή σου,τα φιλιά σου,την αναπνοή σου,τα αγγίγματά σου,σε ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να απέχουν περισσότερο από το ιδανικό μου…Εσένα.Λάτρεψα μωρό μου τον τρόπο με τον οποίο επιτέλους είχα αρχίσει να αγαπώ τον εαυτό μου.Λάτρεψα και φίλησα με πάθος εσένα και όλα μου τα ιδανικά.Και σας φύλαξα,σας έκρυψα καλά.Μα όπως είχες βρεί τότε τον τρόπο για να εισβάλλεις στην ζωή μου,έτσι βρήκες και τον τρόπο να τρέξεις μακριά από αυτή.
Είχες αρχίσει από την πρώτη στιγμή που σε αντίκρυσα να χαράζεις μέσα μου την γραμμή του έρωτα για τον οποίο διαβάζουμε στα βιβλία,χωρίς καν να το ξέρω.
Πολλές φορές όμως,πρέπει να ξεπερνάμε συμβάντα και ανθρώπους.Όσο και αν προσπαθούμε να επανασυνδεθούμε με ψυχές που ανήκουν στο παρελθόν μας,εάν είναι γραφτό να μην ξανά συναναστραφούμε μαζί τους,δεν πρόκειται να το ξανά κάνουμε.Όσο και να τους αγαπάμε,όσο και να τους λατρεύουμε,όσο και αν μας λείπουν,δεν πρόκειται να τους κάνουμε να εμφανιστούν και στο παρόν μας και στο μέλλον μας.
Και τώρα το καταλαβαίνω.Είσαι ο ένας για τον οποίο ήμουν σε συνεχή αναζήτηση…μωρό μου.
