H αυτοκαταστροφική εμμονή της ζήλιας που καταστρέφει τον έρωτα.

Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.

Ζήλια.
Καμουφλαρισμένη άμυνα που (δήθεν) μας βοηθάει στην καταπολέμηση των εσώτερων φόβων μας.

Ποιων φόβων μας;

Εκείνης της παράλογης ανησυχίας που πάει χεράκι-χεράκι με την καχυποψία, τη συναισθηματική φόρτιση και την άτοπη ψυχολογική πίεση.
Εκείνης της (αυτο)καταστροφικής εμμονής που μετατρέπει τον έρωτα από ευλογία σε κατάρα.

Αλήθεια, γιατί φουλάρεις το ρεζερβουάρ της ψυχής σου με θυμό, άγχος, οργή, στεναχώρια; Γιατί το παραγεμίζεις με εγωισμό και παράπονα;

Τι σου λείπει άραγε;
Σου λείπει στοργή ή μήπως σε πνίγει η αδιαφορία;
Σε κατατρώει εκείνη η αρρωστημένη εξάρτηση;
Μήπως την αποζητάς κιόλας;

Σκέψου πως τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει ούτε ψήγμα αφορμής για να ζηλέψεις κι όμως εσύ ζηλεύεις.

Παλινδρομείς συνεχώς σε παραμύθια με δράκους, φαντάσματα, ξωτικά και λησμονημένες μάγισσες.

Η εμπιστοσύνη που ψάχνεις.. η μαγική αυτή λεξούλα, βρίσκεται θαμμένη πίσω από τους σωρούς με τις ευθύνες που δεν θέλεις ν’αναλάβεις. Βρίσκεται πίσω από τις συνεχόμενες συγκρίσεις στις οποίες υποβάλλεις τον εαυτό σου.

Είναι υπέροχο, πραγματικά είναι υπέροχο να διεκδικείς καθημερινά το “αντικείμενο” του πόθου σου. Αλλά με τον σωστό τρόπο. Κι η ζήλια δεν είναι ο σωστός τρόπος.

Θέλει το μαγικό φίλτρο της συγκαταβατικότητας ο έρωτας. Έστω εκείνης της λίγης συγκαταβατικότητας. Γιατί.. βλέπεις υπάρχει κι ο εγωισμός που περιμένει στη γωνία με το δρεπάνι για να θερίσει στο πρώτο μας λάθος.

Και θερίζει αλήθεια..
Θερίζει για να μη νομίσει ο άλλος ότι μας έχει του χεριού του. Μη του δώσουμε την ικανοποίηση ότι έχει το πάνω χέρι.

Λες κι ο έρωτας γνωρίζει από πάνω και κάτω..
Δυο χέρια θέλει μονάχα! Γι’αγκαλιές!
Για να κουμπώσεις εκεί μέσα ολάκερη την ύπαρξή σου!
Για να της δώσεις το καταφύγιο που τόση ανάγκη έχει!