Θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο πολύ θέλω να με θες.
Γράφει η Εύα Αξιώτου
Αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο δεν μετάνιωσα ποτέ, είναι που σου έλεγα πάντα ό,τι αισθανόμουν. Που έβγαζα από μέσα μου κάθε συναίσθημα χωρίς να φοβάμαι μην πληγωθώ. Που είχα το θάρρος να ξεδιπλώνομαι, να κάνω λέξεις την κάθε μου σκέψη και να τις ψιθυρίζω στ’ αυτί σου. Ποτέ μου δεν νοιάστηκα για το μετά κι ούτε σκέφτηκα τις συνέπειες γιατί πολύ απλά έτσι είμαι. Θέλω σε ό,τι κι αν κάνω να βάζω όσο περισσότερο πάθος και συναίσθημα μπορώ και να αφήνω απ’ έξω το φόβο. Κι ο μεγαλύτερός μου φόβος δεν είναι άλλος από το να μην μπορέσεις να δεις ποτέ, πώς φαίνεσαι στα μάτια μου. Πώς φαινόσουν και θα συνεχίσεις να φαίνεσαι στα δικά μου τα μάτια.
Με τρομάζει μην τυχόν περάσει ο χρόνος και δεν μάθεις ποτέ πόσο δύσκολο μου είναι να σε φέρνω συνεχώς στο μυαλό μου. Με τρομάζει η σκέψη και μόνο ότι δεν θα μπορέσω κι εγώ η ίδια να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να σου πω πως αισθάνομαι. Γιατί να ξέρεις, δεν είναι εύκολο να στριμώξω σε μερικές λέξεις τόσα συναισθήματα. Μα το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι καθώς γράφω αυτές τις γραμμές είναι πως αν μπορούσες να δεις κάποια στιγμή πίσω από το βλέμμα μου, θα τρόμαζες κι εσύ.
Θα τρόμαζες αν συνειδητοποιούσες πως ακόμη νιώθω πεταλούδες στο στομάχι όταν σε συναντώ. Πως έχουν περάσει τόσα χρόνια κι εγώ ακόμη θυμάμαι κι αισθάνομαι. Πως κάθε φορά που σε κοιτώ, νιώθω σαν να μην μας έχει αγγίξει καθόλου ο χρόνος, σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα. Πως κάθε φορά που σε φέρνω στο μυαλό μου, νιώθω το ίδιο πάντα κενό να κυριεύει το μέσα μου. Πώς θα ‘θελα να είχαμε διαλέξει μια κοινή πορεία, να μην αφήναμε να χωρίσουν οι δρόμοι μας πριν ζήσουμε κι άλλα. Πώς ήθελα να πάρω πιο πολλά από’ σένα και να δώσω ακόμη περισσότερα. Πώς ήσουν και θα είσαι πάντα η αφορμή για να γεμίζω σελίδες ολόκληρες.
Θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο πολύ θέλω να με θες. Να θες εμένα, μόνο εμένα. Να κοιμάσαι και να ξυπνάς πλάι μου, με τη δική μου σκέψη μονάχα. Να είμαι η προτεραιότητά σου, να ζεις και να υπάρχεις μόνο για ‘μένα. Να με κοιτάς όπως κοιτάς εκείνη, με το ίδιο βλέμμα, με την ίδια αγάπη. Να μου δώσεις όλα αυτά που μου χρωστάς, όλα αυτά που δεν έζησα μαζί σου. Μπορεί να ακούγεται παρανοϊκό, τρελό μα αυτό θέλω. Θέλω να με θες. Απόλυτα, βαθιά κι αληθινά. Κι αν ήξερες πόσο πολύ το θέλω, εμένα θα μου αρκούσε. Μόνο να ήξερες. Μόνο να ήξερες πως φαίνεσαι στα μάτια μου…