Άλλο δεδομένος, άλλο μαλάκας αγάπη μου!

Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης

Ήταν εκεί και σε άκουγε, κάθε φορά που τον αναζητούσες. Σε στήριζε, σε συμβούλευε, σε ένιωθε, σε καταλάβαινε.
Άφηνε ό,τι και να είχε εκείνη τη στιγμή, για να είναι δίπλα σου.
Εκμηδένιζε αποστάσεις, χιλιόμετρα, διαφορές στην ώρα και στην καθημερινότητά, και ήταν παρόν κάθε στιγμή που τον αναζητούσες.

Βράχος να σταθείς και να στηριχτείς. Χέρι να κρατηθείς και να σε σηκώσει όποτε έπεφτες. Πάντα ο δυνατός ανάμεσά σας. Πάντα η δύναμη στις αδύναμες στιγμές σου.

Πάντα να φταίει. Εξιλαστήριο θύμα σε κάθε ξέσπασμά σου. Φταίχτης σε κάθε εγωισμό σου. Αποδέκτης νεύρων, φωνών, αδικιών.

Κι όλα να τα σβήνει με ένα “δεν πειράζει, καταλαβαίνω”.

Κι όσο εκείνος καταλάβαινε, εσύ να φωνάζεις πιο δυνατά. Να αρνείσαι να ακούσεις αλήθειες. Να αρνείσαι να ακούσεις ακόμα και την γνώμη του. Να τον αγνοείς. Να ξεσπάς. Να γίνεσαι απότομη. Να ζητάς το παραπάνω από αυτά που δεν δικαιούσουν ούτως ή άλλως.

Κι εκείνος εκεί. Βράχος ακλώνητος. Στήριγμα αμετακίνητο. Κυματοθραύστης για να μην πνιγείς σε μια κουταλιά νερό. Να σε αγαπάει, και να σε στηρίζει. Να σε αγαπάει ακόμα. Να σε νιώθει ακόμα. Να σε καταλαβαίνει ακόμα.

Μόνο που, ζήταγε τον τελευταίο καιρό, λίγη από την προσοχή σου. Σου χτύπαγε τα καμπανάκια, να τον ακούσεις. Ήταν κουρασμένος. Ήταν κορεσμένος. Δεν είχε πολλές ακόμα αντοχές.

Μόνο που ήσουν πολύ απασχολημένη με το “εγώ” σου για να τον ακούσεις. Στο κάτω κάτω ήταν δεδομένος. Ήταν σιγουράκι.

Μέχρι τη μέρα που αποφάσισε πως το “δεν πειράζει”, πείραζε. Μέχρι τη μέρα που η φωνή σου, δεν ήταν πια αποδεκτή. Τα νεύρα σου δεν ήταν εκεί να τα κατευνάσει. Τις κακομαθημένες απαιτήσεις σου, δεν ήταν εκεί να τις υπηρετήσει.

Εκείνη τη μέρα, αποφάσισε πως δεν θα έφταιγε άλλο, για να μπορείς εσύ να είσαι ευτυχισμένη. Δεν θα ανεχόταν άλλο για να μπορείς εσύ να είσαι ισορροπημένη. Δεν θα καταλάβαινε τίποτε πια.

Εκείνη τη μέρα, αποφάσισε να πάψει να είναι δεδομένος. Και το έκανε με τον δικό του τρόπο. Εκκωφαντικά ήσυχα.