Στα ανείπωτα, χάσαμε έναν έρωτα!

Ν' αποφύγουμε αυτό, ν' αποφύγουμε το άλλο. Να μην διακινδυνεύσουμε.…

Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη.

Ας πούμε για αυτά που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Ας μιλήσουμε για αυτό τώρα και ας είναι αργά. Λόγια που δεν βγήκαν από το στόμα σου επειδή φοβήθηκες· έλα όμως μωρό μου που δεν χωράει ο φόβος και η δειλία στον έρωτα. Συνήθιζες να λες πολλά σε λάθος στιγμές.

Στη σωστή στιγμή όμως δεν είπες τίποτα, ήταν λες και κλείδωσες τις λέξεις για να μην βγουν, τα χείλη σου ερμητικά κλειστά. Είχες χάσεις καιρό το παιχνίδι με τις λέξεις και μετά ακολούθησαν οι πράξεις.

Συναισθήματα που δεν εκδηλώθηκαν, λέξεις που δεν ειπώθηκαν. Αυτά κατάφερες· ίσως γιατί αυτά μπορούσες. Έγραψες το τέλος μιας ιστορίας που εσύ ο ίδιος είχες αρχίσει. Με ποιο δικαίωμα; Δεν κάνουμε χρησμούς στον έρωτα μωρό μου. Δεν αφήνουμε τον άλλον να κυκλοφορεί στο σκοτάδι, του μιλάμε για να καταλάβει.

Είμαστε δύο στον έρωτα άρα παλεύουμε και μαζί. Το σπουδαιότερο σε αυτό το συναίσθημα είναι το μαζί γιατί λοιπόν πρέπει να το χαλάσουμε;