Από υπερδυνάμεις, εσύ να επιμένεις να αγαπάς!

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου 

Η αγάπη είναι η δύναμή μας.
Όταν αγαπάμε είμαστε έτοιμοι να νικήσουμε τους πιο μεγαλόσωμους γίγαντες οποίο και αν είναι το πρόσωπο τους.

Όταν αγαπάμε τα βουνά που συναντάμε στον δρόμο μας, μας φαίνονται λοφάκια και τα περνάμε γρήγορα με βοηθό τη λαχτάρα μας για το τέλος του δρόμου.

Όλα τα εμπόδια γίνονται μικρά, οι κίνδυνοι αόρατοι στα μάτια μας και εμείς με μαγικές δυνάμεις τα καταφέρνουμε και φτάνουμε στον προορισμό μας.
Και όλο αυτό έρχεται από μέσα μας, βράζει μέσα στη καρδιά, οδηγεί το σώμα και φυλακίζει το χαμόγελο στα χείλη μας.

Σ’ αγαπάω και μ’ αγαπάς. Είμαστε ευτυχισμένοι. Λουλούδια που έχουν μόλις ανθίσει και μοιράζουν το άρωμα τους στον κόσμο. Όταν αγαπάς μυρίζεις σαν φρεσκοανθισμενο μαγιάτικο τριαντάφυλλο και από την μυρωδιά σου περνούν όλοι.

Το δικό σου χαμόγελο μεταδίδεται και στους άλλους ανθρώπους. Γιατί η αγάπη είναι αλυσίδα που ενώνει πολλούς , μαγικά και ιδανικά.

Είμαστε αληθινά ευτυχισμένοι και πολύ δυνατοί. Βράχος που σχηματίστηκε από το ενωμα των χεριών μας. Βράχος που δεν καλύπτεται από εγωισμούς και πρέπει. Εμείς οι δυο είμαστε ένα λιμάνι γεμάτο πλοία με κατανόηση, σεβασμό, αγκαλιά και ασφάλεια!

Εμείς οι δυο είμαστε ο τοίχος που διώχνει μακριά όλες τις κακές προθέσεις, όλη την αρνητική ενέργεια και τα εμπόδια που οι αρνητές της αγάπης προσπαθούν να μας φέρουν.

Εσύ και εγώ . Αγαπιόμαστε και γίναμε εμείς. Ένα εμείς πιο δυνατός από όλους.

Αν αγαπάς τα δίνεις όλα.
Αν αγαπάς πετάς και παίρνεις μαζί σου όποιον το έχει ανάγκη.
Αν χάσεις όμως αυτό που αγαπάς, τα χάνεις όλα.

Χάνεις τα πατήματα σου, σκοντάφτεις και πέφτεις σε κάθε πετραδάκι που θα βρεθεί στο δρόμο σου. Χάθηκε η δύναμη, κόπηκαν τα φτερά, έμεινες μόνος και αυτό δεν το αντέχεις.

Η αγάπη φέρνει ευτυχία, αληθινή και απόλυτη αλλά όταν αγαπάς πρέπει να είσαι έτοιμος και για την απελπισία. Όταν χάνεις τον άνθρωπο σου, όταν τα χέρια ανοίγουν και μένει μόνο του το δικό σου με την παλάμη ανοιχτή να περιμένει, τότε όλες οι άμυνες χάνονται.

Ο πόνος γεμίζει την καρδιά και τα δάκρυα φωλιάζουν στην ψυχή. Είναι εκείνα τα βουβά δάκρυα που δεν βγαίνουν από τα μάτια, είναι μέσα μας και αγκαλιάζουν την μοναξιά μας.

Τα δάκρυα της παρηγοριά μας, τα δάκρυα που προσπαθούν να γιατρέψουν τις πληγές, τα δάκρυα της κατάθλιψης που άφησε η αγάπη.

Είναι κινητήριος δύναμη, είναι η ουσία της ζωής, είναι αυτή που θα σου προσφέρει την ολοκλήρωση. Μια ολοκλήρωση που θα περιλαμβάνει και την δύναμη και την αδυναμία.

Αγαπάτε τους ανθρώπους γύρω σας, επενδύστε σε αυτούς και μη φοβάστε. Ακόμα και αν βιώσετε τον πόνο της απώλειας, του χωρισμού , η αγάπη μέσα σας γιατρεύει βήμα βήμα τις πληγές και έρχεται ξανά το φως της στη ζωή.

Με άλλο πρόσωπο, με άλλο ρόλο αλλά είναι πάντα εκεί.
Αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια να τη βρούμε, και να είμαστε έτοιμοι να τη δεχθούμε.