Κάθε μου κύτταρο ζητάει την αγκαλιά σου

Η καρδιά μου τρεμοπαίζει σαν το φύλλο στον αέρα και το βλέμμα μου, απλανές, είναι καρφωμένο πάνω από ένα κινητό.. άρτι αφιχθείσα στο πιο γλυκά αβάσταχτο χάος: στην καψούρα.
Πίνω, καπνίζω, δακρύζω.
Ακούω τραγούδια που μιλάνε για έρωτα. Σε νοσταλγώ. Σε βλέπω παντού γύρω μου.
Μου λείπεις.
Ξαγρυπνάω, σκέφτομαι, αναλύω.
Κολλάνε τα ρολόγια, στριφογυρίζει ο νους μου σε εικόνες δικές μας.
Με τρελαίνει ο χρόνος που περνά.
Ακούω μουσική και σου αφιερώνω.
Αναρωτιέμαι, βιάζομαι, προβληματίζομαι.
Βασανίζω το μυαλό μου.
Γράφω, μελαγχολώ, αυτοκαταστρέφομαι.
Όλες μου οι αισθήσεις στην τσίτα, σ’αναζητώ πεινασμένη. Μυρίζω το t-shirt που άφησες στο σπίτι μου και αναπολώ ακόμη και την πινακίδα του αυτοκινήτου σου..
Στοίχειωμα.
Είσαι μονίμως και αδιαλείπτως παρών, με όλη μου τη συνείδηση και θέληση, μέσα στη ζωή μου. Τη γεμίζεις ολάνθιστες εικόνες και στιγμές.
Εκείνες τις ώρες, όμως, που λείπεις..η έναρξη της σεναριογραφίας σε παρανοϊκό κρεσέντο.
Ιλιγγιώδης ταχύτητα ιλιγγιωδών υποθέσεων, μείγμα έλλειψης, θυμού, φόβου, σε ένα γαϊτανάκι ατέρμονο, κι όλα αυτά, μέσα σε ένα μόνο κεφάλι.
Στοπ. Έτσι είναι ο έρωτας.
Αυτό ακριβώς είναι ο έρωτας.
Ανασφαλής και αμφισβητίας. Μαθητούδι και αλητάκι. Μέλι και τσαμπουκάς.
Γεννάει και βιώνει τα πάντα καθ’υπερβολή.
Μέσα στην αγκαλιά σου είμαι σίγουρη για τα πάντα πάνω σ’αυτόν τον κόσμο, και εκτός της, ένα κουρέλι.
Αυτό είναι ο έρωτας.
Βάσανο και θεραπεία ταυτόχρονα.
Πληγή αιμάσσουσα και την ίδια ώρα αιμοστατικός ορός.
Δε θέλω να με λογικέψεις.
Γουστάρω να γίνομαι κομμάτια, να σε ψάχνω..και στα καπάκια να σε κάνω να τρέχεις να με πιάσεις, για να αιχμαλωτιστώ εκεί που πεθαίνω να βρίσκομαι.
Αυτό είναι έρωτας, μάτια μου..να μου λείπεις την ίδια εκείνη ώρα που με κρατάς μέσα στα χέρια σου.

Δυο ρυτίδες παρακάτω και.. να ‘μαστε.. κοιμόμαστε αγκαλιά.. δεν είσαι παραμύθι πια, είσαι ιστορία ολόκληρη, η δική μου ιστορία..
Όλα σου τα ελαττώματα, τα ως τώρα αόρατα, δικά μου αγαπημένα. Κάθε παραξενιά σου μια νέα πρόκληση να σε λατρεύω.
Εσύ ετοιμάζεσαι για τη δουλειά κι εγώ σε παρακολουθώ στα κρυφά, χαμογελώντας ευτυχισμένη, νιώθοντας τυχερή..
Η διαφορετικότητά μας δε με αγχώνει πια, με συναρπάζει, αντλώ από σένα το γέμισμα των ατελειών μου.
Σε αποδέχομαι και σε θαυμάζω, όχι γιατί είσαι τέλειος, μα περισσότερο γιατί είσαι γήινος, αληθινός, δικός μου.
Το ροζ συννεφάκι που τύλιγε μέχρι τώρα τα ψεγάδια σου, το στομαχάκι σου ή τα πρώτα γκρίζα στα μαλλιά σου, έγινε ήλιος λαμπερός, που τα φωτίζει διάπλατα και ζεσταίνει την ψυχή μου.
Οι μέχρι πρότινος δραματικοί και δακρύβρεχτοι καυγάδες μας καταλήγουν πλέον σε γέλια ή σε οριζόντιου προσανατολισμού συμφιλιώσεις..
Τα βράδια μας βρίσκουν σε ζεστές κουβέρτες, μπροστά στην αγαπημένη μας ταινία, με τα χέρια μας μπλεγμένα, ο ένας η ξεκούραση του άλλου.
Έχουμε τα δικά μας αστεία, κώδικα ματιών και χειλιών, που κανείς δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει.

Ο χρόνος που περνά χώρια σου δεν με τρομάζει, τον χαρίζω σε μένα, απολαμβάνοντας τη γλυκιά προσμονή της αγκαλιάς σου.
Μια αγκαλιά που είναι το καταφύγιο και το στήριγμά μου, που μέσα της κουμπώνω σαν κομματάκι παζλ.
Εκεί μέσα, γίνομαι ξανά εγώ, άβαφτη κι ευάλωτη, γεμάτη από τη σιγουριά πως είναι ολόδική μου.
Είσαι η αιτία να γίνομαι καλύτερη, να προχωρώ μπροστά, πιστεύοντας σε κάτι χειροπιαστό.
Τώρα πια, θέλω να στο πω.
Σ’αγαπάω, λοιπόν.