Εδώ, που το κοντέρ μηδενίζει..
Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Ένα χρόνο μετά πάλι εδώ.
Και πάλι σαν όλα να γίνονται από την αρχή.
Εδώ που το κοντέρ μηδενίζει, επανεκκίνηση στο όριο του αυτονόητου.
Εδώ που με συναίσθημα ανήκω, που εύκολα και γρήγορα νιώθω χαλαρά και ζωηρά ήσυχα.
Ετσι λέγεται ή έτσι πρέπει να είναι τελικά όταν είσαι παρών στη στιγμή σου.
Όταν συνειδητοποιεις ότι βρίσκεσαι εκεί που πραγματικά θες εκεί που γίνεσαι Εσύ ο καλύτερος εαυτός Σου.
Αναρωτιέμαι, τι άραγε μπορεί να αναζητά ο κάθε ένας από μας για να είναι πραγματικά καλά;
Στην πραγματικότητα ελάχιστα .
Μια θάλασσα να βουτά, να εξιλεωνεται, να αγναντεύει. Την επαφή με τη φύση γενικότερα.
Νερό δροσερό, να ποτιζει τη σάρκα του και λίγη τροφή αγνή και καθαρή από τον τόπο που διάλεξε να γεννηθεί.
Και μια μεγάλη ανάσα, για την πνοή του Θεού μέσα του!
Αντε και μιαν αγάπη. Εαυτού πρώτα, άλλου αλλού έπειτα!
Κι όλα γίνονται μονομιάς δίκαια.
Και τα γιατί κάπως έτσι σωπαίνουν, τα δεν γίνεται ακυρώνονται στο τώρα.
Κι αυτό είναι τελικά ζωή, αυτή η συνονόματη κυρία με τα τρία γράμματα που τα λένε όλα.
Κι εγώ ειμαι εδώ και την τιμώ γιατί σήμερα με έφερε πίσω στη γη του νησιού που αγαπώ.
Τίμησε την κι εσύ για τους δικούς σου μοναδικούς λόγους, για αυτό που μέσα σου ξέρεις ότι είσαι. Ζηστο, βρες το, απόλαυσε το, μοιράσου το κάνε τη ζωή σου αυτό που σου πρέπει να είναι. Ένας Παράδεισος του “είμαι” με κάποια διαλείμματα “εξετάσεων”.
Τι λες;
Πάμε;