Εγώ για μένα, και στο πρώτο τραπέζι πίστα, κάθομαι εγώ πια..

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή

Χρόνια τώρα ζω για σένα. Τρέχω να προλάβω κάθε επιθυμία σου. Φροντίζω να σου δίνω ό,τι έχεις ανάγκη για να είσαι καλά. Αρκούμαι σ’ αυτά που μου δίνεις, χωρίς να λογαριάζω αν μου φτάνουν. Πνίγω τα θέλω μου και θυσιάζω τα όνειρά μου στο βωμό της αγάπης που νιώθω για σένα.

Για πόσο ακόμα; Κουράστηκα. Ο καταπιεσμένος εαυτός μου επαναστατεί και μια φωνή μέσα μου με ξεσηκώνει. Τόσα χρόνια εσύ μπροστά κι εγώ ένα βήμα πίσω τρέχω να σε προφτάσω. Εσύ αποφασίζεις κι εγώ ακολουθώ. Ως πότε;

Η ζωή περνάει κι οι στιγμές που φεύγουν δε γυρίζουν πίσω. Οι ευκαιρίες χάνονται και κανείς δε μου εγγυάται ότι θα έρθουν άλλες. Κι εγώ μεγάλωσα πια και δεν έχω άλλη υπομονή. Το είδωλό μου στον καθρέφτη με κοροϊδεύει, για όλα εκείνα τα «θέλω» που δεν τόλμησα, για όλα τα «μη» που δεν ξεστόμισα, για όλα τα «φτάνει» που φοβήθηκα να πω.

Όμως τώρα θα ζήσω για μένα. Θα γίνω επιτέλους προτεραιότητα και θα μάθω να διεκδικώ όσα μου αξίζουν. Θα με αγαπήσω, θα με φροντίσω, θα μου χαρίσω όσα μου στέρησες εσύ. Γιατί η ζωή είναι μικρή, για να την αφήνω να περνάει από μπροστά μου και να είμαι ένας απλός θεατής. Καιρός να τη ζήσω. Και θα τη ζήσω όπως θέλω εγώ.

Εγώ για μένα, λοιπόν, τώρα πια. Βαθιά ανάσα και βουτάω στο κενό. Τα παίζω όλα για όλα, ρισκάρω, τολμάω. Και λογαριασμό πια δε δίνω σε κανέναν. Εγώ για μένα, σου λέω. Κι αν θέλεις, ακολουθείς. Αν όχι, επιλογή σου. Όμως στο πρώτο τραπέζι πίστα τώρα πια κάθομαι μόνο εγώ και αυτό δεν είναι επιλογή σου αλλά απόφασή μου. Ακούς; Απόφαση δική μου! Καιρός δεν ήταν;