Τι νομίζεις πως θα χάσεις, αν δείξεις κατανόηση και αγάπη;

Γράφει η Βίλλυ Ζ.

Οι απολογισμοί είναι δύσκολη υπόθεση. Το να τιμωρείς τον εαυτό σου για όλα από την άλλη μπορεί να γίνει μια πολύ εύκολη καθημερινότητα.

Είναι οι εγωισμοί των άλλων που επιβάλλονται σε αυτό που είσαι κι αντί να κατανοήσεις και να προχωρήσεις , προτιμάς τον βατό δρόμο να κατηγορήσεις τον εαυτό σου.

Κάθε φορά αναρωτιέμαι το γιατί όμως.

Μήπως είναι το γεγονός οτι δε θέλεις να παραδεχτείς οτι κάποιες φορές οτι η τελειομανία και η τάση να θέλει κανείς να ξεπεράσει τα όριά του και να γίνεται ολοένα και καλύτερος, δίνει χώρο στους κομπλεξισμούς των υπολοίπων να αναπνεύσουν;

Ή μήπως η ίδια τελειομανία είναι αυτή που σχεδόν σαν να είσαι μαθητής σε κάνει δέχεσαι ως θέσφατο οτι οι άλλοι έχουν πάντα δίκιο;
Και μήπως τελικά αυτοί που αποκαλούμε «θρασείς», ακολουθούν τα ένστικτά τους και κάνουν αυτό που η φύση η ίδια οδηγεί το αγρίμι να κάνει…να επιβιώσει;

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη ζει κανείς μεσα στα γιατί και την αυτοτιμωρία. Κάθε μέρα μπορεί να είναι ένας καινούριος κόσμος και μια ευκαιρία εξέλιξης. Αλλά πάνω απ`όλα νομίζω τελικά οτι οι ενοχές μας είναι εκείνες που οφείλουμε να αποτινάσσουμε πρώτες γιατί κάνουν το δρόμο δύσκολο. Αυτά που ξέρουμε, αυτά που έχουμε ζήσει, όλα εκέινα που μας έχουν καθορίσει.

Πόσο πιο εύκολες θα ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις αν είμασταν καλοπροαίρετοι κι αν αντί να βρίσκουμε ευκαιρία στις αδυναμίες των άλλων να πατάμε για να νιώσουμε ανώτεροι, σκύβαμε με κατανόηση και αγάπη; Τί θα είχε κανείς αλήθεια να χάσει;