Φύγε από το μυαλό μου, μήπως και λυτρωθώ

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου.

Το πρόσωπό σου καθρεφτίζεται στη θάλασσα.
Ο ήλιος πέφτει.
Μαζί του κι’ εσύ.
Δεν θέλω να σε θυμάμαι πια.

Δεν γίνεται αλλά θα το κάνω. Θα προσπαθήσω.
Έστω…

Έφτασα εκεί και πάλι έφυγα.
Η θάλασσα φταίει.
Έχει το πρόσωπό σου.
Άφησε με.

Μην μπαίνεις στη σκέψη μου.
Δεν θα ξαναδώ τη θάλασσα.
Θα φύγω.

Δεν θα ξαναδώ εσένα.
Άδειασα.
Αυτό θέλω.
Αυτό.

Θα συνεχίσω.
Δεν θα ξαναπάω σε αυτή.
Παλιά μου έκανε καλό.
Την κοιτούσα και χαμογελούσα.

Έβλεπα τα μάτια σου μέσατης. Να με κοιτούν με εκείνο το μοναδικό βλέμμα. Το δικό σου!
Σε έβλεπα να μου χαμογελάς.
Έβλεπα τα χέρια σου να προσπαθούν να με αγγίξουν.
Τώρα ματώνω.

Σε βλέπω στο χρώμα της θάλασσας που δένει με τον ήλιο.
Που γίνονται ενα!
Σαν και εμάς, τότε.

Θυμάσαι;
Μη.
Δεν θέλω να θυμάμαι.
Φύγε!

Δεν είναι εύκολο.
Δεν είμαι καν σίγουρη πως θέλω να μην ξαναέρθεις στο μυαλό μου.
Το μόνο που θέλω να είναι να σταματήσω να πονάω.
Βλέπεις;
Πάλι τα ίδια.
Πάλι μπήκες μέσα του.

Πάλι κάνεις ατελείωτες βόλτες με εκείνο το χαμόγελο.
Πάλι με ξεγελάς.
Φύγε!
Τα κύματα σε φέρνουν πάλι.

Θα το ρίξω επάνω της. Επάνω στη θάλασσα.
Δεν θα την ξαναδώ για χάρη σου.
Θα την διαγράψω από τη γη.
Θα πω πως υπάρχουν μόνο πόλεις και βουνά.

Δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να την κοιτάξω ξανά.
Και αυτό για χάρη σου.
Για εσένα τα έχω κάνει όλα ούτως ή άλλος.
Εσύ υπάρχεις.

Εσύ υπήρχες.
Γιατί;
Γιατί πάλι;
Φύγε!

Μακριά μου.
Μακριά από τη θάλασσά μου.
Φύγε σου λέω.
Κάνεις πως δεν ακούς.
Δεν ακούς και είμαι σίγουρη γι’ αυτό.
Θέλεις να είσαι μέσα στη σκέψη μου.

Είσαι! Θα είσαι!
Άσε με όμως για λίγο.
Για λίγο μόνο.
Φύγε να ηρεμήσω!

Αν είναι να έρθεις μην αργείς.
Πονάω!

LoveLetters