Φίλες στενές, αληθινές, ανυπόφορες και μοναδικές

– Πάντα σου ήσουν όμορφη κι αγέρωχη συνάμα. Μ’ έκανες κι αισθανόμουνα πως ήμουνα λειψή.
– Εσύ μιλάς που βάδιζες κι όλοι σε αγαπούσαν; Το σκέρτσο και το νάζι σου μου έριχνε σκιά.
– Αχ τι μου λες, τρελάθηκες; Τι δεν καταλαβαίνεις; Δε φτάνει που ήσουν όμορφη, ήξερες και πολλά!
– Τι να το κάνεις, ήξερα, μα που ‘ναι το καλό μου; μ’ ένα σου νεύμα έπεφταν οι άντρες σαν βροχή.
– Όχι αυτοί που ήθελα, κι όχι όπως μ’ αρέσει. Ας ήμουν σαν κι εσένανε μόνο για μια στιγμή!

-Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί με αποπαίρνεις…
-Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ήθελες να πεις! Σαν Θουκιδίδης μίλαγες κι έγραφες με δασείες!
-Κι εσένα ο νους σου πέταγε από το νύχι στο μαλλί και σ’ άλλες ιστορίες. Άντε και σαραντάρησες, μα που να μαζευτείς..
-Όμως όταν τα έβρισκες τριγύρω σου μπαστούνια, πάντα σ’ εμένα ερχόσουνα να ξομολογηθείς.
-Γιατί εσύ που πήγαινες να κλάψεις στη χασούρα; είχες και καναν άλλονε να τον εμπιστευθείς;

– Πάψε το παρατράβηξες κι είσαι μικρότερή μου!
– Σαν τι μας λες, φοβήθηκα, τα λες για να τα πεις;
– Κι εγώ που πάντα πίστευα πως είσαι κολλητή μου..
– Γιατί εγώ τι πίστευα; Άντε να μου χαθείς!
-Έτσι λοιπόν, το πίστευες; μα πια δεν το πιστεύεις;
– Ε, πια δεν υποφέρεσαι, τι άλλο να σου πω!