Στη θάλασσα θα γυρνάς πάντα να παραδίνεσαι..

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Άσε με να κοιμηθώ πλάι στο κύμα, ν’ ακούσω τα βότσαλα που τρέμουν στο βουητό της θάλασσας , που λάμπουν στο φως της σελήνης.

Άσε με να κάνω μια παύση στον χρόνο, να παγώσω τις μπόρες , τις θύελλες, τις τρικυμίες. Θα βουτήξω μέσα στο μπλε, θα ξαποστάσω στα βράχια, θα έχω πεταλίδες πολύχρωμες στο πόδια και στα χέρια μου.

Δεν θέλω και πολύ για να γυρίσω πλευρό στην πρώτη Ανατολή. Τα χρώματα θα αλλάζουν, θα παίζουν με τις ηλιαχτίδες στο φως. Η αρμύρα θα λιώνει στον βράχο, θα αφήσει το αποτύπωμα από το λευκό της κραγιόν.

Σε λίγο θα ηχήσουν οι πρωινές σάλπιγγες των γλάρων, τα φτερουγίσματα των μικρών πελαργών. Θα ξυπνήσουν τα όνειρα με την γεύση της άμμου. Τα ξηρά χείλη θα θελήσουν μια δροσερή γεύση να νιώσουν. Θέλουν να μαλακώσουν στο πρώτο σου φιλί.

Το φιλί μιας άγνωστης χίμαιρας, από ξένη στεριά, μέρη που κάποτε άραζες και αποχαιρετούσες με το λευκό σου μαντήλι. Καθώς η Δύση θα αλλάζει προφίλ, εσύ θα γυρίσεις κατάματα στο γέλιο της. Θα μαγευτείς από το φλάουτο του ήλιου, από τις μυρωδιές των κυμάτων, από τις περίεργες εσάρπες των πλοκάμων άγνωστων ζώων.

Αυτός ο κόσμος σε θέλει κοντά του, δεν θα σ’ αφήσει να φύγεις, θα σου απλώσει τα χέρια του και γλυκά θα σου χαϊδεύει το σώμα. Άκουσέ τον που σε καλεί, μην τον αφήσεις να φύγει…